Οι «Απώλειες» είναι το νέο μυθιστόρημα της Ιουλίας Ιωάννου που μας περιγράφει τις ζωές μιας οικογένειας απλών, καθημερινών ανθρώπων, που ζουν τη ζωή τους πότε με τη συννεφιά του θανάτου και πότε με τον ήλιο της ευτυχίας. Δύο αδελφές, η Ειρήνη και η Μαρία, καλούνται να έρθουν αντιμέτωπες με το παρελθόν τους, να στηρίξουν τις επιλογές τους και να μη χάσουν την αγάπη και την εμπιστοσύνη των δικών τους ανθρώπων.

Σε γενικές γραμμές το μυθιστόρημα μου άρεσε αρκετά και το θεωρώ πολύ καλύτερο από την πρώτη απόπειρα της κυρίας Ιωάννου, το «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα». Είναι πιο συγκροτημένο, πιο πλούσιο σε εικόνες και λογοτεχνικά στοιχεία, με πιο ανθρώπινους και ολοκληρωμένους χαρακτήρες αλλά πάνω απ’ όλα με μια διαφορετική προσέγγιση.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια πόλη κοντά στη Λευκάδα, όπου η Μαρία και η Ειρήνη ζουν εντελώς διαφορετικές ζωές: η μία παντρεμένη και ευτυχισμένη, η άλλη ζει μια σοκαριστική στιγμή με απίστευτες επιπτώσεις στη ζωή της αλλά βρίσκει τον άνθρωπο που θα τη φροντίσει και θα την αγαπήσει. Η κόρη της Ειρήνης, Χριστίνα, και η κολλητή της φίλη, Σοφία, ζουν μαζί τους εφηβικούς έρωτες και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, χωρίς να γνωρίζουν ότι τις συνδέει κάτι πιο βαθύ από μια απλή φιλία. Με έξυπνο τρόπο και άψογο χειρισμό, η συγγραφέας περιγράφει το σήμερα και το χτες των ηρώων της, μας τους παρουσιάζει με αγάπη και ενδιαφέρον, μας τονίζει τα αδύναμα και τα δυνατά σημεία του καθενός, χωρίς υπερβολές και αναληθοφάνειες. Χτίζει ένα πολύ όμορφο φόντο μέσα στο οποίο ζουν και κινούνται, μας συστήνει έναν κύκλο προσώπων που αλληλεπιδρούν με τις πρωταγωνίστριες, πρόσωπα μοχθηρά και πρόσωπα αγγελικά, που θα φέρουν απανωτές ανατροπές στην καθημερινότητα των δύο γυναικών.

Περίπου στη μέση του βιβλίου δίνεται η λύση για τις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες και αρχίζει μια χαλαρή αφήγηση που ρίχνει το βάρος στις ζωές των παιδιών των δύο γυναικών κυρίως, χωρίς να αφήνει όμως και τη Μαρία και τη Χριστίνα απ’ έξω. Πάντως, σχεδόν αμέσως, το σκοινί της αφήγησης τεντώνεται ξανά με νέες ιστορίες και νέους χαρακτήρες, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε ότι κανείς δε γλυτώνει από το παρελθόν! Έτσι λοιπόν, η κυρία Ιωάννου, ένα σεντούκι αναμνήσεων, ιστοριών και αφηγήσεων από τον δικό της κύκλο, μας περιγράφει με κομψό και κάπου κάπου λυρικό τρόπο ιστορίες, πάθη και μίση, χωρίς περιττολογίες και χάσματα ενώ με την ιδιαίτερη δεξιοτεχνία που ανέφερα στήνει ξανά τον καμβά της πλοκής στις πραγματικές του διαστάσεις!

Μακάρι να μπορούσα να αναφέρω περιστατικά από την πλοκή για να τεκμηριώσω τα σημεία που μου άρεσαν και να αποδείξω πόσο διαφορετική είναι η αφήγηση των ιστοριών από άλλα μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ως τώρα αλλά δεν πρέπει να το κάνω. Θα τονίσω όμως κάποια επιμέρους πράγματα ώστε να ανακαλύψει μόνος του ο αναγνώστης πόσο διακριτικά και όμορφα κουμπώνουν αυτά στην κεντρική ιστορία:

-Μου άρεσε η δολοπλόκα Άβα, ο σκοτεινός κόσμος στον οποίο καλείται να ζήσει και το μίσος που συσσωρεύει για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο

-Με εξόργισε ο Απόστολος, καθηγητής σε λύκειο που δε διστάζει να οδηγεί τις μαθήτριές του στο κρεβάτι (άραγε, υπόνοια για τον εξίσου κακό Απόστολο από την «Πρόβα του νυφικού»; ), μια μορφή που χάνεται στον χρόνο και όταν έρχεται η ώρα του ζει μια εμπειρία ζωής

-Μου άρεσε ο καλοκάγαθος Λάμπης, που μου έδειξε πόσο μπορεί να αγαπήσει κάποιος μια γυναίκα, αδιαφορώντας για την κοινωνική κατακραυγή

-Μου άρεσε η ιστορία της Ευανθίας και της Ζωής, γιατί μου έδειξε πόσο δύσκολο είναι να ζει κανείς σε αναπηρικό καροτσάκι και ταυτόχρονα να έχει μεγαλείο ψυχής

Θα μπορούσα να γράψω και πολλά ακόμη, όμως πιστεύω ότι κατάφερα να μεταδώσω ένα μέρος των αισθημάτων που μου γέννησε το νέο βιβλίο της κυρίας Ιωάννου. Είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα, γεμάτο καλολογικά στοιχεία, ζωντανές και σκληρές σκηνές, εξισορροπημένη ένταση στο κείμενο (από τη σφιχτοδεμένη, γεμάτη αγωνία πλοκή στη χαλαρή, όχι περιττή, αφήγηση, με ένα ιδανικό δέσιμο στο φινάλε). Πιστεύω πως είναι τόσο καλά ενορχηστρωμένο που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει τηλεοπτική σειρά, γιατί οι πρωταγωνιστές, οι σχέσεις τους, ο ρόλος τους στον χωροχρόνο, είναι έτσι δοσμένα που με τον κατάλληλο χειρισμό και διασκευή θα έκαναν τους τηλεθεατές να νιώσουν μεγάλη αγωνία για τις τύχες και την εξέλιξή τους αλλά ταυτόχρονα να προσφέρουν και σημαντικά κοινωνικά μηνύματα που σπανίζουν στην εποχή μας από μια σειρά.

Οι «Απώλειες» είναι ένα μυθιστόρημα για τις απώλειες στη ζωή μας και τις συνέπειές τους, για τις απώλειες στον έρωτα και τη δύναμη που μας αφήνουν, για τις απώλειες που σηματοδοτούν σα φάροι την πορεία της ζωής μας.