Αφήστε με μόνη φωνάζω
με μια φωνή βροντερά μουγκή
να φτάσει ως την ξενιτιά
να την ακούσει η καρδιά.
Αφήστε με μόνη φωνάζω
να γίνω σύννεφο και σκόνη
τη ζωή μου δεν ποδοπατώ
στην κωμωδία σας δεν παίζω.
Αφήστε με μόνη φωνάζω
γιατί με φέρατε εδώ στη γη
να ζω χωρίς ανθρώπους μοναχή
να με τρώει της ψυχής μου η φωνή.
Αφήστε με μόνη φωνάζω
με παγωμένα άκρα και κορμί
χωρίς φλέβες χωρίς ψωμί
μες στο χιονιά μες στη βροχή.
Αφήστε με μόνη φωνάζω
ότι έχω μέσα μου να βγάζω
θέλω να τραγουδήσω
χωρίς εσάς που αγάπησα να ζήσω.
της Εύας Κασιάρου
“Αφήστε με μόνη φωνάζω/γιατί με φέρατε εδώ στη γη
να ζω χωρίς ανθρώπους μοναχή/να με τρώει της ψυχής μου η φωνή.”
Σπαραχτική κραυγή μοναξιάς, απόγνωσης, αδιέξοδου…
Φίλη μου Εύα – συγκλονιστικό!
Σε ευχαριστώ! η απόγνωση γίνεται κραυγή….
Στην απόγνωση έρχεται η αντιστάθμιση…”Την ζωή μου δεν ποδοπατώ!”
Εξαιρετικό!
Σας ευχαριστώ..
Απλα …. ΥΠ-ΕΡΟ-ΧΟ ….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Χαίρομαι που οι σκέψεις μου είχαν δύναμη και σας ακούμπησαν .