Συνομιλώντας με τα αιώνια πάνω στα κύματα
Κοίταξα το γαλάζιο του θαλασσινού νερού,
που έπαιζε με το λευκό
εδώ, κάτω απ’ τα μάτια μου
και πιο πέρα
και πέρα μακριά, στον ορίζοντα
κι ήταν τα χείλη μου γεμάτα
απ’ το τραγούδι των κυμάτων
κι ήταν η καρδιά μου γεμάτη
απ’ τον χορό των κυμάτων
κι ήμουν όλη γαλάζια
ήταν όλα γαλάζια:
το καράβι, τα πουλιά, το Αιγαίο, οι άνθρωποι.
Είχαμε όλοι ένα γαλάζιο,
το γαλάζιο,
που μας συμφιλιώνει με τον ουρανό,
που φέρνει κοντά μας τα αιώνια
γαλβανισμένα στο χρυσάφι της αλήθειας.
_
γράφει η Μάρθα Δήμου
Τελικά ε’ιτε είναι ΒΡΟΧΗ είτε είναι ΚΥΜΑ το λατρεύεις το υγρό στοιχείο σε εμπνέει κα το εξυμνείς Μαρθούλα
Πράγματικά με εμπνέει, Λένα μου. Σε ευχαριστώ για το εύστοχο σχόλιο. Καλή Χρονιά σου εύχομαι με υγεία, αγάπη, ευτυχία και εμπνεύσεις.
Αγαπημένη μου Λένα, σε ευχαριστώ θερμά που με “διαβάζεις”.Καλά Χρονιά σου εύχομαι με υγεία, αγάπη, ευτυχία και εμπνεύσεις.
“κι ήμουν όλη γαλάζια
ήταν όλα γαλάζια:
το καράβι, τα πουλιά, το Αιγαίο, οι άνθρωποι.”
Είναι ασύλληπτη αυτή η αίσθηση!Πανέμορφο ποίημα!Καλή Χρονιά Μάρθα!
Χαίρομαι που σου μετέφερα την αίσθηση της δικής μου ψυχής, Άννα. Σε ευχαριστώ πολύ, με τιμούν τα λόγια σου. Καλή χρονιά και σε σένα με υγεία, ευτυχία και έμπνευση.