5.09.2015

για ένα αγγελούδι που κοιμάται

στης δύσης τα δεινά

στην άγρια θάλασσα

πλανιέται ο λογισμός σου

μα, το σώμα σου

στους βράχους δεμένο

στα τσιμέντα θαμμένο

στων ανθρώπων τη μικρότητα

κι αν σου μιλώ

εσύ δε λύνεις τα δεσμά σου

παρά μονάχα

ψάχνεις στους κόμπους του σχοινιού την τελειότητα

 

για όλους εκείνους

που ξεβράζουνε οι θάλασσες

για όλες εκείνες τις πατρίδες

που δε ξέχασες

για όσες θα χάσεις

εσύ,

που τελικά τον κόσμο δεν κατάφερες ν΄ αλλάξεις

 

μήτε της δύσης τα δεινά

και μήτε της ανατολής τους ματωμένους χάρτες

θνητός, χαμένος μέσα στους ανήλικους αντάρτες

ψάχνεις τον ήλιο

 

πέντε αχτίδες στο δολάριο

και ρούχα δανεικά

απ’ τον πολιτισμό της δύσης

 

στα παιδιά που ξεβράζουν οι θάλασσες

στα παιδιά που τα ίχνη τους έχασες

στα παιδιά που θα χάσεις

εσύ,

που αυτόν τον κόσμο δεν ηθέλησες ν’ αλλάξεις

 

μήτε της δύσης τα δεινά

και μήτε της ανατολής το ματωμένο χώμα

θνητός, θρέφεις το φαύλο κύκλο τους ακόμα

εσύ,

ναι εσύ,

εσύ

κι εγώ ο επικριτής

κι εγώ, κι εγώ συνένοχος στο έγκλημα

εκείνο της σιωπής

 

_

γράφει η Παναγιώτα Καραγιαννίδη

Ακολουθήστε μας

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Η φθορά της φωνής

Η φθορά της φωνής

Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...

Σκοπώ

Σκοπώ

Πορεία ατελείωτη, ζωή και παιχνίδι,Ατέλειωτο πάλι, μικρό μυστικό,Τέλεια, δεν είμαι μικρή, παραμένω,Το τέλος προσμένω από κάθε σκοπό. Προσμένω τη νίκη σε κάθε σταθμό,Ζωή και παιχνίδι, ακόμη σκοπώ,Ζεστό τραγουδάκι, γεμάτη καρδιά,Τελειώνει ο πόνος, μα άδεια αγκαλιά....

7 σχόλια

7 Σχόλια

  1. drmakspy

    κι αυτό πικρό και δυνατό όπως θα έπρεπε μπροστά στην φρίκη….

    Απάντηση
  2. Μάχη Τζουγανάκη

    κι εγώ συνένοχος…κι εγώ…

    Παναγιώτα σου γράφω ακόμα μουδιασμένη… Κορίτσι μου δεν είναι μόνο η υπέροχη ποίησή σου που ντύνει ετούτη τη θλιβερή σκηνή είναι η ευαισθησία σου που σε συνδυασμό με την ηλικία σου με κάνει περήφανη για τη νέα γενιά…και μου γεννά ελπίδες…οτι αυτός ο κόσμος ΜΠΟΡΕΙ να αλλάξει…

    Να σαι καλά κορίτσι μου…

    Απάντηση
  3. Παναγιώτης Σκοπετέας

    Όταν οι τόσο
    νέοι άνθρωποι
    εκφράζονται τόσο
    μα τόσο όμορφα, τόσο
    ποιητικά, τόσο
    ευαίσθητα και τόσο
    στοχαστικά,

    τότε, όπως λέει κι ο ποιητής :

    … ο Ήλιος
    είναι βέβαιος για τον κόσμο …

    Xίλια Μπράβο Παναγιώτα συνονόματη!

    Απάντηση
  4. Ελένη Ιωαννάτου

    Παναγιώτα ανατριχιάζω και κλαίω! Κλαίω και ανατριχιάζω!!!
    Καταγγελία της φρίκης το ποίημα σου αυτό!!!

    “…εσύ,

    ναι εσύ,

    εσύ

    κι εγώ ο επικριτής

    κι εγώ, κι εγώ συνένοχος στο έγκλημα

    εκείνο της σιωπής”

    Ναι, Παναγιώτα συνένοχοι είμαστε όλοι. Όλοι!
    Άλλα κανείς από εμάς δεν φταίει, με το πρόσχημα “Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;”.
    Ναι, εγώ. Οι πολλές μονάδες κάνουν την συλλογικότητα. Όλοι μαζί ναι, μπορούμε να σηκώσουμε ψηλά τον ήλιο.
    Ίσως και να τον αλλάξουμε!!!

    Καλό βράδυ!!!

    Απάντηση
  5. Αθηνά Μαραβέγια

    Μετα τα τόσο όμορφα σχόλια, εγώ τι να πω;;;
    Μόνο να σιωπήσω, να υποκληθώ στην ευαισθησία και την πένα σου και να ζητήσω ένα ΜΕΓΑΛΟ συγγνώμη στη γενιά σου και τις επόμενές σου, γιατί κι εγώ συνέβαλα σε τούτη την ασχήμια…

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου