Αγαπημένη μου Θάλασσα,
Εσύ,
που κυματίζεις αέναα σε χειμώνες και θέρη,
πόση ηρεμία γεμίζεις στο κουρασμένο μου μυαλό!
Πόσες σκέψεις μου να ξέρες ταξίδεψαν μακριά
από τους θορυβώδεις ρυθμούς με τον χορό σου…
Πόσες γκρίζες νότες σβήστηκαν
από το πεντάγραμμο της καθημερινότητας
και άρχισε η σύνθεση απ’ την αρχή.
Αγαπημένη μου Θάλασσα,
O ήλιος σε λούζει περήφανα με φως
κι εσύ καθρεφτίζεις ψυχές και σώματα
στα καταγάλανα νερά σου.
Κι εγώ, κάθομαι στα λιλάδια* με μάτια κλειστά,
λίγο χαρτί και μελάνι
για να σου γράψω μια «καλημέρα»,
ένα «ευχαριστώ», «τα λέμε αύριο»…
M.
*στη χιώτικη διάλεκτο το λιλάδι (εν. αριθμός – τα λιλάδια πλ. αριθμός) σημαίνει μικρή στρογγυλή πέτρα
_
γράφει η Μαρία Θωμάδη
αυτή η θάλασσα που τόσο πολύ αγαπάμε!! όμορφο..
Μάχη, σ’ ευχαριστώ πολύ!