Δέντρο έγινα με θηλιά
και νερό μου η σκιά σου.
Πότισέ με με φιλιά
κι απ’ τον κορμό μου πιάσου.
Πρόσμενα, πρόσμενα, περίμενα να με βρέξεις…
Μα είμαι ένα δέντρο που δεν ξέρει από λέξεις.
Εμένα, εμένα να προσέχεις, παρακαλώ, το ‘χω ανάγκη
και πρόσεξε το χώμα μου, μην πατήσεις καμία νάρκη.
Έχω και τα πολλά τα φύλλα στο σώμα,
το καθένα γεμάτο με τη δικιά του ανασφάλεια.
Και σε εκλιπαρώ, μην μου τα κόψεις ακόμα,
διότι θα σε φάνε σαν άγρια τσακάλια.
_
γράφει ο Βασίλης Κουλουράς
0 Σχόλια