Πνιχτό και έλασσον χτύπημα ποδοπατά τους λογισμούς μας.
Κοφτές μα συνάμα μακρόσυρτες υπεκφυγές είναι οι υπάρξεις μας.
Ανυπόφορες φιγούρες καραδοκούν και σημαδεύουν την γεμάτη
αδιαφορία ζωή μας. Άνευ ουσίας σκέψεις με στόχο την πιο βαθιά
πληγή. Οξύς και οικείος ο πόνος. Η επιθυμία. Ανάμεσα σε αγγίγματα και
αλλεπάλληλα διφορούμενα νοήματα, αγκιστρώνονται δύο χέρια και
αναρριχούνται κατά μήκος της ετοιμόρροπης σιωπής. Στο βάθος απαλά
ξεχύνεται το σκληρό φως της στιγμιαίας αιωνιότητας. Η παύση. Σε υφέσεις και
διέσεις ξεσπά ο μελλοντικός πόθος για το σήμερα. Ο χρόνος. Διαστήματα, υπομένοντας
την αβεβαιότητα του εαυτού μας, ρημάζουν προσφιλή και ηδυπαθή οράματα.
Ένας λόγος;
–
γράφει η Madame Bovary
0 Σχόλια