Ξημέρωσε. Η αίσθηση της ναυτίας σε γεμίζει. Ακόμη να συνηθίσεις τα ταξίδια εν πλω. Από το φινιστρίνι ασυγχώρητα εισβάλει ο Ήλιος. Μια καλοκαιρινή μελαγχολία κατακλύζει την καμπίνα σου. Ο «Θεότυφλος» ταξιδεύει για Λέσβο. Ελάχιστος κόσμος επιβιβάστηκε από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Το πλοίο έχει κόψει ταχύτητα για να γλυτώσει καύσιμα, κι εσύ στο κατάστρωμα βγαίνεις για να απολαύσεις λίγη αλμύρα στον αέρα. Το γαλάζιο του ουρανού συναντάει το μπλε της θάλασσας εκεί που το μάτι δεν μπορεί να βάλει όρια ούτε σύνορα.

Την έμπνευση αναζητάς. Αντ’ αυτού, μία τουρίστρια έρχεται και κάθεται δίπλα σου. Ανάβεις τσιγάρο, το παίζεις αδιάφορος στην αρχή, κι έπειτα την ρωτάς στα αγγλικά για τις φήμες που άκουσες στο κυλικείο το βράδυ, ότι δελφίνια κάνουν την εμφάνισή τους πέριξ του καραβιού ανά τακτά χρονικά διαστήματα καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του. Σε κοιτάει παράξενα, σου χαμογελάει και λέει στα αγγλικά πως πρέπει να φύγει. Σηκώνεσαι μαζί της. Εκείνη προπορεύεται και καθώς μπαίνει στις γυναικείες τουαλέτες σού κλείνει το μάτι. Όχι, δεν θα μπεις.

Έχεις σιχαθεί τις εφήμερες δόσεις ζωής που μετά από λίγο καταλήγουν σαν να μην τις πήρες ποτέ σου. Συνεχίζεις να περπατάς προσπερνώντας κόσμο, σαλόνια, μαγαζιά. Ανθρώπινη πολιτεία σού θυμίζει, κινούμενη στη θάλασσα. Σού αρέσει η «εξερεύνηση» σε αυτήν την Χώρα των Θαυμάτων. Βρίσκεις τους χώρους της πισίνας και των παιχνιδομηχανών κλειστούς. Η κρίση θα φταίει μάλλον… Λίγα βήματα παρακάτω βλέπεις κάτι που θυμίζει έντονα εκκλησία. Ο Θεός δεν έχει κρίση. Καμία σωτηρία.

Από την πλώρη στην πρύμνη. Κυματίζει μια ξεθωριασμένη ελληνική σημαία λίγα μέτρα πάνω από την αφριστή θάλασσα. Ρίχνεις όλο το βάρος σου στα κάγκελα και αφήνεις το βλέμμα σου να περιπλανηθεί στο νερό. Πιάνεις νέο τσιγάρο. Πας να βγάλεις τον αναπτήρα από την τσέπη και αυτός κάνει βουτιά στο Αιγαίο. Δεν πειράζει. Επιστρέφεις στην πλώρη και βλέπεις την τουρίστρια να κάθεται εκεί ακριβώς που ήσουν εσύ νωρίτερα. Συνεχίζει να σου χαμογελάει.

«Συγνώμη, δεν κατάλαβα πως είσαι γκέι, εγώ είμαι μπάι», σού λέει χαμηλόφωνα.

«Εγώ, δεν…», χάνεις τα λόγια σου. Ξαφνιάζεσαι για πολλούς λόγους. «Ελληνίδα;»

«Ναι. Και μέλος της ελληνικής LGBT κοινότητας. Μαρία, χάρηκα».

«Σωκράτης», καταφέρνεις να πεις μετά από λίγο. Κάθεσαι δίπλα της.

«Για την συνάντηση της κοινότητας κατεβαίνεις, έτσι; Κάθε καλοκαίρι γίνεται στη Λέσβο κάτι σαν αντάμωμα. Εγώ είναι η δεύτερη φορά που πάω».

«Εγώ πάλι έρχομαι κάθε χρόνο», της λες με ειλικρίνεια. «Έχω καταγωγή από το νησί και έρχομαι κάθε καλοκαίρι, ψάχνοντας…» κομπιάζεις. Σταματάς.

«Δηλαδή, έχεις δει τα δελφίνια πολλές φορές και απλά με ρώτησες πριν για να μού πιάσεις την κουβέντα;»

«Ναι. Αλλά κι εσύ μού απάντησες στα αγγλικά».

«Τι ψάχνεις διαρκώς;» σε ρωτάει με αγνό ενδιαφέρον αλλάζοντας συζήτηση.

«Την έμπνευση. Την Μούσα μου! Ίσως εσένα, ή κάποια κυρία που κάθεται παραπέρα. Μια αφορμή για να εκτονώσω στο χαρτί συσσωρευμένα συναισθήματα».

«Ούτε γκέι είσαι», σε ρωτάει με μια ντροπή στη φωνή της.

«Έχει σημασία; Θα μπορούσα να είχα γεννηθεί έτσι. Δεν έτυχε».

Ο ένας χαμογελάει στον άλλον καθώς τα δελφίνια κάνουν την εμφάνισή τους σε μία θάλασσα που χωράει κι ενώνει τους πάντες και τα πάντα.

γράφει ο Σωκράτης Τσελεγκαρίδης