“Άμα απλώσω το χέρι θα το φτάσω.”
“Μα είναι πολύ μακριά!”
“Όντως!” ξεφύσηξε. “Και η σκάλα δεν φτάνει μέχρι εκεί. Δεν πειράζει θα πηδήξω.”
“Πόσο ψηλά μπορείς;”
“Ψηλά γιατί; Αφού προς τα κάτω θα πηδήξω.”
“Και τότε πως θα πιάσεις το φεγγάρι;”

Γιατί όλες οι καταστάσεις-εικόνες-σκέψεις, ακόμα και κάποιοι άνθρωποι έχουν δύο πλευρές. Διττή η σημασία όλων των πραγμάτων γύρω μας. Δεν υπάρχει καλή και κακή πλευρά, μα φωτεινή και σκοτεινή.

Ενώ μερικοί άνθρωποι θέλουν να δημιουργούν φαντασίες κοιτάζοντας ψηλά, άλλοι, βλέπουν τον αντικατοπτρισμό  του φεγγαριού στο νερό του πηγαδιού. Αυτοί, προτιμούν να φαντάζονται με τα μάτια κάτω και να φορούν παρωπίδες. Προτιμούν να πέσουν στο βαθύ πηγάδι παρά να παλέψουν σκληρά.

“Μα αυτό το φεγγάρι είναι κοντά μου!” είπε προσπαθώντας ακόμα.
“Ναι, αλλά αυτό δεν είναι το αληθινό.” απάντησε ο φίλος του.

Διότι μερικές φορές είναι πιο εύκολο να κατέβεις μια σκάλα παρά να την ανέβεις.