Και σήμερα, πάλι ξημέρωσε !
Και σήμερα, πάλι ευγνωμονώ, που δε διψώ !
Κι αφότου,
η ασέληνη
η νύχτα,
σκεπάστηκε
με μητρική
στοργή
από το ασπρομάλλικο
πανωσέντονο
τής αυγινής
πάχνης,
βγήκα κι εγώ
να βαπτιστώ,
απ᾽ τού καινούργιου μου
‘Ηλιου,
το ανθοστόλιστο
χέρι.
Το χαμόγελό μου
αρνείται
πεισματικά
να μακιγιαριστεί
με την αχλύ τής
τυπικότητας
μιας λιπόσαρκης
καλημέρας.
Έτσι,
το μισοφέγγαρο
τού προσὠπου μου,
κουμπώνεται
το θαλασσί πουκάμισο
τής πιο αντρειωμένης
καλημέρας του,
βάζοντας μπρος
να επωάσει
σαν μεταξωτή
λιακάδα,
τη χλόη
των αναφιλητών
που πολεμικά
νοσταλγούν,
μα και την πόα
τής αθωότητας
που τη δύναμή της
στους δυό και τρεις
και χίλιους Ήλιους
της μετράει.
Όμως,
το αίσθημα
τής πυρίκαυστης
καλημέρας μου,
μελαγχολεί, γιατί
παρά το καύμα τού
έντικτου ζήλου της,
δεν καταφέρνει,
να πυρπολήσει
των συναισθημάτων
τα ξερόκλαδα,
στους υπό το μηδέν
φούρνους
της ανθρώπινης
συνείδησης.
Προς αντιπερισπασμό,
σε δυό, λοιπόν,
αποφάσισα
κομμάτια,
την κοιλιά
να σχίσω
τού αγέρα
αστραπιαία,
μοναχά,
με μιας λέξης
το αστραποβόλο
και κοφτερό
μαχαίρι :
” ΑΓΑΠΗ ! ”
Μετά λύπης,
διεπίστωσα
δυστυχώς, πως,
κανένας από τους
περαστικούς,
δεν γύρισε
με έκπληξη
το κεφάλι του,
στο άκουσμα
ενός ανθρώπου,
που, φωνασκούσε
συνεχώς
σαν τρελός,
πάνω στη γαλανή
ακοή τού προσώπου
ενός καθάριου
πρωινού,
με το ακόντιο
τού βλέμματός του
τόσο μειλίχιο
να᾽ναι.
Μόνο,
ένα μικρόσωμο
αγριοχελίδονο
ήρθε,
κι έχτισε
με το χαμάλικο
στόμα του,
έναν χρυσό,
στις σκέπες
των δαχτύλων μου
θρόνο,
χωρίς να τρομάξει
ούτε μια στιγμή,
όταν στη μικρή μου
χούφτα,
ζεσταινόταν,
η αλεξικέραυνη
μαργαριτοφόρα του
πνοή.
Και δεν είναι,
ο στραγγιχτός
ο ήχος,
αυτής τής
αγγελόμορφης
λέξης που φώναξα,
και την περπατάει
στις δημοσιές
των αιώνων,
η σωματοφυλακή
των πέντε
χαρακτήρων της.
Και δεν είναι,
ούτε καν αυτή,
η δύσοσμη
η αδιαφορία,
που ξεμπουκάρει
με ιταμότητα,
από τη λιθόκαρδη
ψυχή
των ανθρώπων,
όταν
των πέντε
φωνημάτων της
ο ασβεστώδης
αντίλαλος,
τιτιβίζει
μια αγκαλιά
απείρου
για τα πεινασμένα
κάθε καρδιάς
μπράτσα.
Είναι,
πως μέσα
σ᾽ αυτή
τη λιλιπούτεια
τη χούφτα
εκείνου τού χεριού,
που δεν αρπάζει,
που δεν ατιμάζει,
που δεν αδικεί,
μπορούν και
κουρνιάζουν
με αφοβιά
τα χελιδονόφτερα
όλης τής υδρογείου,
χωρίς να τα σκιάζουν
οι κτηνώδεις χαρακιές
τής ανθρώπινης
παλάμης !
Αυτή,
η λιλιπούτεια
η χούφτα,
θυμιατήρι
που καίει
μοσχομύριστο
Αγάπης
λιβάνι,
θυμιατίζοντας
τα άμφια
και τα πετραχήλια
τού Πόνου,
στις απέραντες
Αγιοτράπεζες
τής Υδρογείου!
Η δική μου
η χούφτα,
αυτή σας λέγω,
γλαυκή λίμνη
που σκάβεται
με τον αγιασμό
τής Αγάπης,
και που σκύβοντας,
πίνουν
απ᾽ αυτήν,
τα διψασμένα
στόματα
όλης τής Οικουμένης,
μα και το διψασμένο
στόμα τού Χριστού,
όταν κάθε μέρα,
βγαίνω
να βαπτιστώ,
απ᾽ τού καινούργιου μου
‘Ηλιου,
το ανθοστόλιστο
χέρι.
Κάτω,
από τον Σταυρό,
τα άναρχα
χείλη Σου, αυτά
που δώσαν
το πρόσταγμα,
για το ” μαρς ”
όλου τού κόσμου,
ξεστόμιζαν
τις δύο εκείνες
συλλαβές,
που δεν κατάφεραν να
ματώσουν,
τα είρωνα μάτια
των δημίων Σου.
Θεέ μου,
δεν είναι λίγες οι
φορές που
γίνομαι ένα
με τον λογισμό
που είχε το
ευγενικό Σου
αγέρι, εκείνο
που τότε είχε
φορεθεί,
τα ευγενικά
γαρούφαλα
των αιμάτων Σου.
Κι αυτή τη στιγμή
που το μαρτυρικό
μαράζι μου,
ουρλιάζει
με φωνητικές
χορδές
κολάσεως,
κι αυτή τη στιγμή
που βλέπω με δέος,
τους απειράριθμους
Σταυρούς Σου,
να στήνονται
για Σένα
από τούς Γολγοθάδες
ενός παρόντος,
που αρραβωνιάζεται
κουλούρες δίχως
αριθμητικά στο
μπαμπρίζ τους,
με το ίδιο
σαν τότε σκοτάδι
που κουκούλωσε
σαν σακούλα
τη γη,
καταφέρνω ν᾽
αγναντεύω
από τον ψηλό
τον λόφο,
των ανθρώπων Σου
τ᾽ ανάλγητο,
να χαστουκίζει
τα χείλη Σου
τα βουρκωμένα,
όταν αυτά
σιγοψυθιρίζουν
τις δυό εκείνες
μοιρολογίστρες
συλλαβές :
“ Δι – ψώ!
Την ψυχή σου
Άνθρωπε,
τη διψώ …
Τετέλεσται … ”
Και σήμερα, πάλι ξημέρωσε !
Και σήμερα, πάλι ευγνωμονώ, που δε διψώ …. για μίσος !
Αχ Παναγιώτη…τι εμπόδια ξεπερνάν αυτοί οι 5 χαρακτήρες…τι πόρτες θεόκλειστες ανοίγουν…τι δύναμη δίνουν…τι φωλιές φτιάχνουν…τι χαμόγελα δημιουργούν… Οι άνθρωποι αγαπάνε…δε μισούν. Ακόμα κι όταν μισούν πάλι αγαπούν πληγωμένα…
Ομορφο το ποίημα σου…δε χρειάζεται καν να δω ποιος είναι ο συντάκτης…έχει ταυτότητα δική σου που ξεχωρίζει.. Ερχεσαι πάντα με μηνύματα αγάπης στη σελίδα…
Ηχηρά να είναι …και να μη βρίσκουν εγωιστικούς τοίχους…
την καλημέρα μου
(πρόσθεσέ μόνο τη φράση που σου λείπει…στο σημείο
Ας ήμουν έστω
ένα αγέρι τής
στιγμής, που θα…) για να είναι αψεγάδιαστο …
Μάχη,
Σ´ ευχαριστώ από καρδιάς για την καταδεκτικότητα με την οποία
περιβάλλεις κάθε τόσο τα όποια ποιήματά μου.
Έχεις απόλυτο δίκιο εκεί που λες πως οι άνθρωποι, όταν μισούν πάλι αγαπούν πληγωμένα…
Κι από τα λόγια αυτά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος την προεργασία μελέτης σου πάνω στο βάθος τής ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, η οποία μελέτη ασφαλώς προὔποτίθεται για να βγουν τα ανάλογα συμπεράσματα …
Σε κάθε ψυχογενές πάθος, ενυπάρχει διαστρέβλωση τής αγαπητικής ορμής!
Έτσι, οι άνθρωποι, μισούν αγαπητικά, συκοφαντούν αγαπητικά, απαξιώνουν, λοιδωρούν, υποτιμούν αγαπητικά και πάει λέγοντας.
Απαιτείται μάχη, Μάχη, που μπορεί να διαρκέσει ακόμα κι ολόκληρη τη ζωή σου, για να καταφέρνεις αυτήν την αγαπητική ορμή να την προσανατολίζεις πάντα στους σωστούς δρόμους …
Σ᾽ αυτό τον αγώνα βρίσκομαι κι εγώ …
Και μη νομίζεις πως είναι δύσκολο να ξαναβρεθείς σ᾽ εκείνη την κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι έχουν αποφασίσει να διοχετεύουν σε λάθος κατευθύνσεις αυτή την έμφυτη αγαπητική τους ροπή …
Σ᾽ ευχαριστώ που μού επεσήμανες την ανάγκη πρόσθεσης φράσης σ᾽ εκείνο το σημείο του ποιήματος.
Εκ παραδρομής, δημοσιεύτηκε εκ μέρους μου η αρχική μορφή τού ποιήματος, στην οποία δεν είχαν προστεθεί οι πολλές αλλαγές τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο τής συγκεκριμένης σύνθεσης.
Άλλωστε κι εσύ θα γνωρίζεις πόσες φορές γράφεται και ξαναγράφεται ένα ποίημα κάθε φορά …
Η ευθύνη πάντως αφορά αποκλειστικά στον εαυτό μου κι όχι ασφαλώς στους διαχειριστές τής πανέμορφης αυτής ιστοσελίδας.
Μόλις πριν από λίγο, δημοσιεύτηκε και η τελική μορφή τού ποιήματος με τις απαραίτητες διορθώσεις κι αλλαγές από τον Κώστα, ο οποίος επενέβη καταλυτικά για ακόμα μία φορά .
Καλό απόγευμα !
Μάχη, η αποκλειστική ευθύνη για τη λανθασμένη μορφή στη δημοσίευση του ποιήματος του Παναγιώτη βαρύνει αποκλειστικά εμένα και θέλω να ζητήσω συγγνώμη γι’ αυτό αλλά ταυτόχρονα και την κατανόηση τη δική σου, του Παναγιώτη αλλά και των αναγνωστών της σελίδας!
Και το προηγούμενο ποίημα και αυτό είναι 2 όμορφες εκδόσεις. Η δεύτερη έκδοση γοήτευσε ακόμα περισσότερο σαφώς..
Κατανόηση υπάρχει αμοιβαία πάντα…Είναι η αγάπη και ο σεβασμός της σελίδας αυτής που τη δημιουργούν και την ενισχύουν. Καλό βράδυ!
Απλά με καθήλωσε. Υπέροχο αγαπητέ!
Σ´ ευχαριστώ θερμά Σοφία !
Χρόνια σου πολλά για τη γιορτή σου τις προάλλες.
Θα μπορούσες αν ήθελες, να ξαναδιαβάσεις την επαναδημοσίευση του ποιήματος με τη προσθήκη των αλλαγών.
Καλό απόγευμα!
Βεβαίως και σε ευχαριστώ θερμά για τις ευχές σου! Καλή εβδομάδα σε όλους μας!
Μόνο,
ένα μικρόσωμο
αγριοχελίδονο
ήρθε,
κι έχτισε
με το χαμάλικο
στόμα του,
έναν χρυσό,
στις σκέπες
των δαχτύλων μου
θρόνο,
χωρίς να τρομάξει
ούτε μια στιγμή,
όταν στη μικρή μου
χούφτα,
ζεσταινόταν,
η αλεξικέραυνη
μαργαριτοφόρα του
πνοή.
Αυτοί οι στίχοι Παναγιώτη με μαγνήτισαν!! Μια επίγευση μέθης είχα στο νου μέτα την ολοκλήρωση της ανάγνωσης!!! Όλο το ποίημα αποπνέεται από λυρισμό, ευαισθησία και αισθαντικότητα!!! Σκέφτομαι πόσο ποιο όμορφο μπορεί να είναι αυτό το άψογο για εμένα ποίημα; Έχω μεγάλη επιθυμία λοιπόν, να δω το ποίημα αυτό με τις προστιθέμενες αλλαγές! Θα ήθελα να πω, πως τα λάθη είναι για να συμβαίνουν.
Μόνο η αγάπη Παναγιώτη!!! Μόνο.
Αγαπητή Ελένη,
Τα λόγια σου, οι ευχές σου, οι κρίσεις σου,
πάντοτε μα πάντοτε βάλσαμο …
Με τιμάς τόσο πολύ με τα λόγια
σου, που δεν ξέρω αν τ᾽ αξίζω …
Εσύ, όμως, αξίζεις στα σίγουρα ένα άπειρο ευχαριστώ
και τη δική μου τιμή κι εκτίμηση …
Το ποίημα με τις προστιθέμενες αλλαγές
είναι αυτό που ανέγνωσες.
Το άλλο, ας το πάρει το ποτάμι …
Καλό βράδυ!
Καλή δημιουργική συνέχεια!
Παναγιώτη βρήκα επιτέλους λίγο χρόνο να σχολιάσω. Έχω διαβάσει όλα σου τα ποιήματα και πάντα με εκπλήσσεις ευχάριστα. Το συγκεκριμένο ποίημα είναι πολύ πρωτότυπο με εξαιρετική χρήση της ελληνικής γλώσσας. Δυστυχώς οι περισσότεροι που γράφουν ποίηση δε χρησιμοποιούν σωστά τις λέξεις, εσύ όμως είσαι δεξιοτέχνης του λόγου. Μου άρεσε πάρα πολύ η πρώτη στροφή (Κι αφότου, η ασέληνη η νύχτα…). Είναι εξαιρετική πραγματικά.
“Και σήμερα, πάλι ευγνωμονώ, που δε διψώ …. για μίσος !” Όλη η καλογραμμένη και καλοχτισμένη πλοκή του ποιήματος οδηγεί στην τελευταία αυτή φράση, που αρχικά ξαφνιάζει αλλά μετά εγείρει κύματα συνειρμών και συναισθημάτων. Το μεγαλείο της αγάπης δοσμένο μέσα από μια άρνηση και μια αντίθετη λέξη. Αυτό θεωρώ ότι είναι το μεγάλο σας επίτευγμα σε τούτο το ποίημα, κε Σκοπετέα.