Θέλω να φύγω, να χαθώ στις ερημιές
μακριά απ’ τα λαγούμια των πνιχτών ανθρώπων
να δρέπω τις σιωπές στις ακροποταμιές
σαν πρωθιέρεια να ζω στα τείχη των Κυκλώπων
Ν’ ακροπατώ σ’ αρχαίες ραψωδίες που ηχούν
σε ξεχασμένες διαδρομές στο χρόνο ριζωμένες
συλλογικά νοήματα στο νου μου απηχούν
των κυπαρίσσων οι κορφές φαντάζουν ειμαρμένες…

-Μες στις σιωπές στοχάζεσαι τη μοναξιά του Όλου
το τέλος μοιάζει με αρχή, στην άκρη εκεί του δρόμου-

Είναι παράξενη αλήθεια, ετούτη η μοναξιά
που σου γεννάει την παραίσθηση του «τώρα»
σαν δροσουλίτης που ’ρχεται απ’ την ερημιά
των παιδικών φωνών μας που χαθήκανε στη μπόρα
Θέλω να φύγω απ’ την άκρατη βουή
άμαθος πάλι βρέθηκα σε διαδρόμου στάση
τ’ αρχαία μου καμώματα δε γίνηκαν χοή
και ανεπίδεκτος μία ζωή, εδώ, «επί συμβάσει…»

_

γράφει η Φωτεινή Κουφογάζου Αγγουριδάκη