Στο Βασίλειο των Πουλιών την πιο κρύα μέρα του χειμώνα συμβαίνει το πιο θερμό επεισόδιο που έγινε ποτέ σε αυτό το μαγικό μέρος! Δύο πιγκουίνοι έρχονται να ζήσουν στο Βασίλειο κι αμέσως τα πουλιά, που τους θεωρούν ξένους, τους βομβαρδίζουν με ερωτήσεις για την ταυτότητά τους και τον λόγο της άφιξής τους. Μέσα από μια πανέξυπνη αφήγηση, γεμάτη παραλληλισμούς, μαθαίνουμε για τον αγώνα των δύο πιγκουίνων να πείσουν τα πουλιά πως κι αυτοί ανήκουν στο ίδιο είδος, αν και διαφορετικοί στη συμπεριφορά και στην εμφάνιση. Η κοινωνία δεν το δέχεται αυτό ώσπου διαπιστώνουν πως σε κάτι θα τους είναι χρήσιμοι. Η συγγραφέας δείχνει τις δυσκολίες προσαρμογής σε μια νέα πατρίδα, τον σκληρό αγώνα που δίνει ο κάθε μετανάστης για να ενσωματωθεί σε μια δύσκολη να τον καλωσορίσει κοινωνία κι αποκτάει έτσι «δυο φτερά», δύο χώματα γης για να πατήσει, αυτήν που άφησε πίσω του κι αυτήν στην οποία ξεκινάει τώρα. Ομολογώ πως συγκινήθηκα γιατί η ιστορία καταγράφει ακριβοδίκαια τα όσα βιώνουν όσοι έρχονται για ένα καλύτερο αύριο και ίσως διαφέρουν σε κάτι από μας είτε εμφανισιακά είτε συμπεριφορικά είτε οτιδήποτε, επομένως, αντί να τους διώχνουμε και να τους απομονώνουμε, είναι καλύτερο να τους κάνουμε μέρος της ζωής μας αφού παραμένουν άνθρωποι (συγνώμη, πουλιά) σαν εμάς. Η εικονογράφηση της Νικολέττας Φιλιππίδη είναι πολύχρωμη, με μεγάλες επιφάνειες, παραστατικότητα, ωραίες οπτικές γωνίες και για πρώτη φορά συναντώ ένα βιβλίο που παραθέτει τις εικόνες τόσο οριζόντια όσο και κάθετα στις σελίδες, κάνοντας την ανάγνωση ένα ατέλειωτο παιχνίδι!