Οι προσόψεις των κτιρίων βάφτηκαν κόκκινες
Ζυγώνει η δύση
και τα νυχτερινά φώτα
προσμένουνε καρτερικά να λάμψουν
Ζυγώνει η δύση
τα σύννεφα ολοένα και μαυρίζουν
οι ψυχές αποκοιμούνται
μα, οι σάρκες
ορέγονται διασκεδάσεις
ανάλγητες, απρόσωπες
Ζυγώνει η δύση
κύκνειο άσμα ηλιακού φωτός
στολίζει τις ψηλές ταράτσες
και ανάμεσά τους
ανήθικα στέκια
με θαμώνες ηθικούς
κι ενέσεις πρόσκαιρης χαράς
Ζυγώνει η δύση
η πόλη βγάζει τη φιλήσυχή της μάσκα
και το γυμνό της πρόσωπο προβάλλει στους καθρέπτες
που απεγνωσμένα ψάχνουν
μια ψευδαίσθηση ηδονής
Ζυγώνει η δύση
μα για κάποιους άλλους πάνω σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο
πλησιάζει μια καινούρια ανατολή
_
γράφει η Παναγιώτα Καραγιαννίδη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
…Ανήθικα στέκια με θαμώνες ηθικούς κι ενέσεις πρόσκαιρης χαράς….
εξαιρετική η περιγραφή μιας πραγματικοτητας, ας κοιτάξουμε από τη μεριά που θα ανατείλει ο ήλιος…. όπως παρακαλα ο αετός σε ένα ριζιτικο του τοπου μου…μήπως και λιωσουνε τα χιόνια απ τα φτερά του…
Σ’ ευχαριστώ, Γιώτα μου!!! Ξέρεις εσύ!!!
Γιώτα μου, να είσαι καλά για το αισιόδοξο τέλος τους ποιήματός σου!!!
Σας ευχαριστώ που διαβάζετε με τόσο σεβασμό και τόση κατανόηση τις σκέψεις μου.