Ένας άγνωστος απάγει την νταντά ενός παιδιού μέσα από το σπίτι όπου εργαζόταν και την ανακαλύπτουν νεκρή σ’ ένα άχτιστο οικόπεδο να σχηματίζει με τα άκρα της ένα πεντάκτινο αστέρι. Στον λάρυγγά της βρέθηκε ένα σημείωμα: «Είμαι ο Θάνατος». Γιατί όμως ο δολοφόνος έστειλε φωτογραφίες του πτώματος στον δήμαρχο του Λος Άντζελες Ρίτσαρντ Μπέιλι; Κι όσο τα θύματα αυξάνονται, τόσο δυσκολεύεται ο Ρόμπερτ Χάντερ να καταλάβει πώς συνδέονται μεταξύ τους και ποιο μοτίβο ακολουθεί ο δολοφόνος. Ταυτόχρονα, ένα προνομιούχο παιδί απάγεται από έναν άντρα που το κρατάει φυλακισμένο στο σπίτι του υποβάλλοντάς το σε αφάνταστα μαρτύρια κακοποίησης και κακομεταχείρισης. Γιατί δεν αναφέρθηκε όμως η εξαφάνισή του στην αστυνομία και πώς εμπλέκεται ο Θάνατος σε αυτήν την ιστορία;

Αυτή είναι η έβδομη υπόθεση που αναλαμβάνει ο Ρόμπερτ Χάντερ, ένας ιδιοφυής και χαρισματικός άνθρωπος, με υψηλό δείκτη ευφυίας και πολύ καλή γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Ο Χάντερ, πτυχιούχος Ψυχολογίας και με διδακτορικό στην Ανάλυση Εγκληματικής Συμπεριφοράς και στη Βιοψυχολογία, είδε τη ζωή του να ανατρέπεται οριστικά όταν ο πατέρας του έπεσε θύμα ληστείας από αγνώστους. Η μανία του για εκδίκηση και η αδυναμία των ερευνών να εντοπιστούν οι ένοχοι τον οδήγησαν να καταταγεί στους κόλπους της Αστυνομίας. Η αλματώδης καριέρα του τον ενσωμάτωσε στη Διεύθυνση Ληστειών και Ανθρωποκτονιών. Τις δύο εβδομάδες που του έδωσαν υποχρεωτική άδεια μετά την υπόθεση που διάβασα στο «Έναν προς έναν» ασχολήθηκε με το FBI και την περίπτωση του «Διαβολικού», οπότε τώρα επέστρεψε στο γραφείο του και στο πλάι του συνεργάτη του, Κάρλος Γκαρσία.

Ο Γκαρσία ήταν ήδη δύο χρόνια ντετέκτιβ όταν επέλεξε να μεταβεί στο Ανθρωποκτονιών. Παντρεμένος με τη γλυκιά Άννα και γιος ομοσπονδιακού πράκτορα, αγνόησε τις προτροπές της μητέρας του, που ήξερε καλά τους κινδύνους και τα προβλήματα από ένα τέτοιο επάγγελμα, και ακολούθησε τα βήματα του ήρωά του, του πατέρα του! Ως προς τη συνεργασία μεταξύ Χάντερ και Γκαρσία έχουμε μια ιδανική εξισορρόπηση, μιας και οι δύο συμμετέχουν στις έρευνες, ακολουθούν παράλληλες ή διαφορετικές άκρες στο δύσκολο κουβάρι που έμπλεξαν και ταυτόχρονα η προσωπική τους ζωή είναι εντελώς αντίθετη: ο ένας ανύπαντρος, αφοσιωμένος στις υποθέσεις του, με τα δικά του ψυχολογικά προβλήματα και ο άλλος παντρεμένος με μια γυναίκα γεμάτη κατανόηση, υπομονή και εγκαρτέρηση. Παρ’ όλες τις δύσκολες στιγμές που έζησε στο «Ένας προς έναν», παραμένει στην υπηρεσία και μαζί με τον Χάντερ μπλέκουν σ’ έναν πραγματικό εφιάλτη! Ο δολοφόνος δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, κανείς δεν μπορεί να βρει τον συνεκτικό δεσμό μεταξύ των θυμάτων, δε σκοτώνει από ένστικτο ή παρόρμηση ούτε βάσει μοτίβου, είναι προσεκτικός, υπομονετικός, οργανωμένος, πολυμήχανος και ευφυής, δηλαδή ο τέλειος θηρευτής!

Ο συγγραφέας για άλλη μια φορά δείχνει τις γνώσεις του και την εμπειρία του από τον χώρο της εγκληματολογικής ψυχολογίας. Χάρη σε αυτόν έμαθα εδώ, μεταξύ άλλων, ότι ένας άνθρωπος χάνει τη ζωή του στην Πόλη των Αγγέλων κάθε 39 ώρες, αν και το έγκλημα δε θεωρείται σημαντική είδηση, παρεκτός και χαρακτηρίζεται από παράγοντες που τραβούν την προσοχή, χρήση δηλαδή υπερβολικής βίας, διάπραξη από κάποιον διάσημο ή έναν κατά συρροή δολοφόνο. Επίσης, ότι εξαφανίζονται 200-300 άνθρωποι κάθε μήνα στην περιοχή με τον αριθμό να διπλασιάζεται αν προσθέσουμε και τα ανήλικα παιδιά (απ’ αυτό το ποσοστό, μόνο το 70% ανευρίσκεται). Έχουμε φυσικά και τις σκληρές εικόνες από τους τόπους του εγκλήματος (δεν ήξερα ότι και τα δύο άντερα μαζί εκτείνονται σε μήκος 8 μέτρων ή τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν μας κρεμάνε ανάποδα για αρκετή ώρα, κάτι που σταδιακά οδηγεί στον θάνατο).

Η ταυτότητα του δολοφόνου αποκαλύπτεται σταδιακά μέσα από εικόνες της καθημερινότητάς του και στοιχεία της ταυτότητάς του που βγαίνουν στο φως αναπάντεχα, χαρίζοντάς μου ανατριχίλα στην ιδέα πως τον πλησιάζουμε. Οι δολοφονίες είναι αποτρόπαιες (πανίσχυρο περιστροφικό τριβείο πάνω σε ανθρώπινο πρόσωπο, βασανιστήρια με μαστίγιο κ. ά.) και η τελική αποκάλυψη βάζει τα πράγματα στη σωστή σειρά, αφήνοντάς με άφωνο με την εσκεμμένα λανθασμένη οπτική γωνία της αφήγησης! Η ανατροπή είναι αρκετά μεγάλη και μου έδειξε πόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί ο πόνος σε μίσος, χωρίς αυτό φυσικά να δικαιολογεί τις δολοφονίες. Επίσης, λυπήθηκα πολύ το παιδί που απήχθη και σε τι συνθήκες ζούσε, γιατί σταδιακά έβλεπα την αθώα, ανέμελη εντεκάχρονη ζωή του να μετατρέπεται σε σκουπίδια και τον ίδιο σ’ ένα εκφοβιστικά υπάκουο «Σαμιαμίδι», βορά στις ορέξεις και τις διαθέσεις του απαγωγέα του. Ο Chris Carter στα κείμενά του δημιουργεί ατμόσφαιρα που σε παρασέρνει και σε φέρνει αντιμέτωπο με τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, δείχνοντάς σου πως ο καθένας μπορεί να γίνει θύμα κάποιου. Απλώς, εδώ παίζει πολύ έξυπνα με αυτήν την ιδέα.

Το «Είμαι ο Θάνατος» είναι ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, γεμάτο ωμές περιγραφές, ένταση και σασπένς. Ρεαλισμός, κινηματογραφικοί διάλογοι και απανωτές εναλλαγές σκηνών προσφέρουν ταχύτητα και παλμό κατά την ανάγνωση του κειμένου. Η μεγάλη έκπληξη όσο πλησίαζα στο τέλος μου έσφιξε για πολλή ώρα το στομάχι και για άλλη μια φορά κατάλαβα πόσο επικίνδυνη είναι η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου ενώ ταυτόχρονα διαπίστωσα και πάλι πόσο ταλαντούχος συγγραφέας είναι ο Carter. Μπορεί στα βιβλία της σειράς το βασικό μοτίβο να είναι το ίδιο (κατά συρροή δολοφόνοι με απάνθρωπες και αποστασιοποιημένες συναισθηματικά εγκληματικές πράξεις που τους κυνηγούν οι ντετέκτιβ), πάντα με ποικίλες μεθόδους ή διαφορετικά βήματα επίλυσης οπότε και το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο, σε κάθε ένα από αυτά όμως υπάρχει επιπλέον και κάτι διαφορετικό είτε στη θεματολογία είτε στην τελική αποκάλυψη είτε στο μήνυμα που θέλει να περάσει το βιβλίο, γι’ αυτό εθίζομαι όλο και περισσότερο στα κείμενά του. Η σειρά με τον Ρόμπερτ Χάντερ θέλει γερά νεύρα και άπλετο φως όσο κρατάει η ανάγνωση.