Είσαι η φωνή που με σκοτώνει
κι σάλος που θα προκληθεί
απ’ ένα βλέμμα που σαρώνει
ό,τι στο διάβα του βρεθεί.
Είσαι το βιος του μετανάστη,
μια εικόνα που αιμορραγεί
πάνω στα χέρια ενός δράστη
την ώρα που θα συλληφθεί.
Είσαι το λάθος που συνδράμω
σε μια αδύναμη στιγμή
μια ζωγραφιά πάνω στην άμμο
και μιας ανάμνησης φυγή.
Είσαι το φως που τρεμοσβήνει
όταν τα λόγια αδυνατούν
να περιγράψουνε τη δίνη
που τα δυο μάτια σου γεννούν.
Είσαι το άλφα και το ωμέγα!
Είσαι το λίγο και το μέγα!
Κάθε οριακή φωνή.
Είσαι παντού παρούσα πάντα!
Είσαι η πιο ωραία μπάντα!
Κάθε άνοιξης πνοή.
Είσαι το χάδι της μητέρας
στο πεινασμένο της παιδί,
το τελευταίο φως της μέρας,
πριν το σκοτάδι απλωθεί.
Είσαι το σόου το σχοινοβάτη
σε μία δίσεκτη χρονιά,
που δεν μπορεί να βρει αγάπη
και πέφτει από τα σχοινιά.
Είσαι ο ρόγχος του αδυνάτου,
του θανατοποινίτη η ευχή,
τα χέρια είσαι του Πιλάτου
ο όχλος που θα αποφανθεί!
Είσαι ένας γέρος που κοιτάζει
τη θάλασσα να αιμορραγεί
και ξέρει πως το τέλος φτάνει
σαν ευκαιρία για νέα αρχή.
_
γράφει ο Δημήτρης Μαρμαράς
0 Σχόλια