Στου κήπου μου το βλέμμα ανθισμένη ψυχή…

Με χρώματα και ευωδιά ήρθες να μ’ ανταμώσεις, ολόγλυκη πνοή…

Με τα λουλούδια συζητάς, στη σιγαλιά χορεύεις

Με τα πουλάκια τραγουδάς, πίσω με ταξιδεύεις.

Κρινάκια και λεμονανθούς κρατάς στο ‘να σου χέρι

Και τ’ άλλο παίζει ρυθμικά σκοπούς με το αγέρι.

Ένα στεφάνι στα μαλλιά , φοράς δώρο του ήλιου,

Κι έχεις στο βλέμμα ουρανό αγαπημένου φίλου.

Κόρη της φύσης, της ζωής, ήρθες ξανά με μύρα

Να ενωθείς με τους θνητούς, σε μία, ίδια μοίρα.

Όπου μαζί ανθίζουμε στον κήπο τον αιώνιο

και ζούμε και γυρίζουμε σε κύκλο εναγώνιο.

Έλα λοιπόν γλυκιά πνοή , δώσε μας τ’ άρωμά σου

κέρασε με το νέκταρ σου της πλάσης τα παιδιά σου.

Με χρώματα και ευωδιά ήρθες να μ’ ανταμώσεις

ολόγλυκη πνοή

Κι ο νους μου επλημμύρισε

Σπάζοντας τη σιγή.

της Εμμανουέλας Γουλιδάκη

Η επιμέλεια του κειμένου έγινε από τη Βάσω Αποστολοπούλου.