Δεν είμαι κουτσομπόλα, δεν είμαι καν περίεργη. Απλώς μου αρέσει να είμαι εκεί και να με βλέπουν. Λαγνεία, λέει, το αποκαλούν και είναι αμάρτημα και μάλιστα θανάσιμο. Σκασίλα μου· τις έχω τις ευκαιρίες μου, και δεν είναι λίγες. Ζω μέσα από την παρουσία μου, από την αντίληψη των άλλων ότι είμαι παρούσα. Ανόητοι! Θέλω να τριγυρίζω σαν σκανταλιάρικο παιδί, που αποφεύγει το διάβασμα και να παρατηρώ, όχι από περιέργεια, αλλά από άγνοια. Ναι το παραδέχομαι, δεν ξέρω και πολλά πράγματα, είμαι τεμπέλα, αλλά μου αρέσει το πλέξιμο. Ψέματα λέω. Μ΄ αρέσει απλώς να ανακατεύω. Για την αρχή και το τέλος αδιαφορώ, τα μπερδέματα είναι που έχουν σημασία.

Είμαι όμορφη. Ναι, αυτό το ξέρω καλά. Όχι δα!- μαντεύω τι σκέφτεστε- το αποφεύγω το νερό. Με βλέπω στον καθρέφτη και στην κορνιζαρισμένη φωτογραφία πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Μπορώ να το καταλάβω και από τα χάδια του ψηλού, από το άγγιγμά του, από το πώς με φροντίζει. Το ξέρω, ότι τον φτύνω τις περισσότερες ώρες, αλλά δε με νοιάζει. Νομίζω ότι το φχαριστιέται και κείνος, που τον αφήνω στην ησυχία του. Εξάλλου ξέρω, ότι θα είναι πάντα εκεί με τις βαμβακερές του φόρμες, τις εφημερίδες και την κόκκινη διαφημιστική κούπα. Τον τριγυρίζω μόνο για να του ζητήσω, όμως δεν παραπονιέται. Σταματάει εκείνο το “τσακ τσουκ”, που κάνει με τα χέρια του, αφήνει ένα μασημένο μολύβι πάνω στα μουτζουρωμένα χαρτιά του και τρέχει να με ικανοποιήσει. Τι ηδονή, τι πληρότητα, που νοιώθω απολαμβάνοντας τις προσφορές του.

Όταν έχει καλό καιρό τρελαίνομαι να βγαίνω στο μπαλκόνι. Ξαπλώνω επιδεικτικά, για να προκαλέσω τα βλέμματα των απέναντι και τις περισσότερες φορές το καταφέρνω. Λιώνουν για πάρτη μου. Ιδιαίτερα εκείνος ο κοντούλης στο δεξί μπαλκόνι κάθε φορά που με βλέπει με δείχνει στην παρέα του και κατουριέται από τη χαρά του. Εμένα πάλι με ευχαριστεί να λιώνω κάτω από τον ήλιο και να κάνω το beauté  μου. Αυτά μ΄ αρέσουν εμένα.

Πρόσφατα, εδώ και ένα χρόνο περίπου, απέκτησα μια καινούρια φιλενάδα. Μη νομίζετε, δεν είναι πιο όμορφη από μένα. Την πρώτη μέρα, που τη γνώρισα φορούσε ένα γκρι μπλουζάκι της σειράς με τη φωτογραφία μιας ξαδέρφης μου- quelle banalité!. Την επισκέπτομαι συχνά, κυρίως τα πρωινά. Όλο ανοίγει ντοσιέ και γράφει και κόβει και βάζει χαρτιά σε ζελατίνες. Πού και πού μου ρίχνει ματιές και μου χαμογελάει πίνοντας τον καφέ της. Δε με αφήνει να καθρεφτιστώ με την ησυχία μου στο τζάμι της μπαλκονόπορτας παρά την ανοίγει για να με βλέπει καλύτερα. Της κάνω και γω το χατήρι και κάθομαι. Όταν βαριέμαι, φεύγω ακροβατώντας στο πεζουλάκι του μπαλκονιού μπροστά από τα κάγκελα. Το ξέρω ότι ανησυχεί, μήπως γκρεμοτσακιστώ αλλά μ΄ αρέσει, που ενδιαφέρεται.

Πριν καιρό με φωτογράφισε και τώρα τρέμω, μη γίνω στάμπα σε μπλουζάκι της σειράς, γιατί εγώ είμαι ντίβα!

_

γράφει η Βίκη Κοσμοπούλου