Εγώ να σου μιλώ
για εκείνα που έρχονται,
για εκείνα που έφυγαν,
και να αλητεύει η προσμονή σε κάποιου δειλινού την απλότητα.
Σε ένα τοπίο βροχής κατακαλόκαιρο με φεγγάρι,
να μη σε νοιάζει που βρέχεσαι,
ούτε εμένα που το καινούργιο μου φόρεμα γέμισε άμμο.
Εγώ να σου μιλώ,
για εκείνα που αφήσαμε,
για εκείνα που έμειναν,
και να ημερεύει η θύμηση κάθε αμείλικτη άρνηση,
κάθε φευγιό που μας στοιχειώνει της καρδιάς την ελπίδα,
να μην φοβάσαι για τ’ αύριο,
να μη ρωτάς για το τώρα.
Εγώ να σου μιλώ,
για εκείνα που ήξερες,
για εκείνα που όχι,
και να αγριεύει του λάθους μας το χρώμα,
να παίρνει άλλη μορφή και να διατάζει
να ζήσουμε όσα μας στέρησε,
και όσα ακόμα και η μοίρα διστάζει.
_
γράφει η Εβίτα Καφούρου
Πάρα πολύ όμορφοι στίχοι!!!!!!
ευχαριστώ Αννα! χρόνια πολλά για σήμερα !
Πολύ όμορφο ποίημα, με εικόνες και συναίσθημα. Μπράβο!!!
Μάρθα να εισαι καλά ! χαίρομαι που άρεσε….
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ !!!
“Να διατάζει να ζήσουμε όσα μας στέρησε, όσα ακόμα και η μοίρα διστάζει” Πολύ όμορφοι στίχοι Εβίτα! Το ποιήμα σου παρά την αρχικά μελαγχολική διάθεση, αποπνέει αισιοδοξία και αποφασιστικότητα! Πάρα πολύ ωραίο! Μπράβο!!!
Αννα μου χαιρομαι που σε άγγιξε! χρονια σου πολλά καλή μου φίλη !
Eξαιρετικό. Γεμάτο λυρισμό και γλαφυρές εικόνες.
Ελένη μου ευχαριστώ πάρα πολύ !!! χαιρομαι που το έκρινες τοσο όμορφα!
πάρα πολύ ωραίο ποιήμα , μπράβο Εβίτα μου !
Ευχαριστώ Τερέζα μου !!!!
Τι ωραία λόγια. Μου άρεσε πολύ!!!
Ευχαριστώ Βάσω!!!