Τις ξάστερες νύχτες

που ο ουράνιος θόλος

γέμιζε με ατίθασες

φωτεινές πυγολαμπίδες

έβγαινα στον εξώστη

του σπιτιού μου

κι ατένιζα

με αχόρταγο βλέμμα

τους μακρινούς πρεσβευτές

του Σύμπαντος.

Ανάμεσα τους

ένα αστέρι

που έμοιαζε πιο λαμπερό

από τα άλλα

σα να ’θελε

να τραβήξει την προσοχή μου.

Έτσι

τις ξάστερες νύχτες

που ο ουράνιος θόλος

γέμιζε με ατίθασες

φωτεινές πυγολαμπίδες

έβγαινα στον εξώστη

του σπιτιού μου

κι αφηνόμουν στη μαγεία

του ενός

του μοναδικού εκείνου αστεριού

που σκόρπαγε απλόχερα

την λαμπρότητα της ύπαρξής του.

Μου ήταν αδύνατο να υπολογίσω

– αυτό μόνο κάποιοι ειδήμονες

με τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό

που διαθέτουν

μπορούν να το κάνουν –

την απόσταση που με χώριζε

από το αστέρι αυτό

μα ήμουν βέβαιος

πως δεν ήταν λιγότερο

από μερικά εκατομμύρια

Έτη Φωτός.

Ξαφνικά

μια ξάστερη νύχτα

σαν αυτές

που συνήθιζα να βγαίνω

στον εξώστη

του σπιτιού μου

και να θαυμάζω

τον αδιάλειπτο θαλασσοπόρο

της απεραντοσύνης

του άυλου ωκεανού

του ερέβους

– που για καιρό με συντρόφευε

στις ευφάνταστες νυχτερινές μου

αναζητήσεις –

το έχασα από τα μάτια μου.

Δεν το ξανάδα από τότε.

Μια μέρα

καθώς έπινα αμέριμνος

με μικρές, αργές ρουφηξιές

τον καφέ μου

ξεφυλλίζοντας ταυτόχρονα

την καθημερινή μου εφημερίδα

στάθηκα εμβρόντητος

σε μια είδηση

γραμμένη στα «ψιλά»

με αχνούς χαρακτήρες

πλάγιου τύπου:

«Το αστέρι Χ

εγκόλπιο αποκατάστασης

στις μονότονες νύχτες μας

τις οποίες φώτιζε

με συνέπεια

έσβησε οριστικά

πριν από Ψ εκατομμύρια

Έτη Φωτός».

_

γράφει ο Χρήστος Παπαγεωργίου