Εμείς στον άγιο πόνο ορκιστήκαμε
και για τη μάχη ξεκινήσαμε μια μέρα,
μα μες στην ξενιτιά μας ξεχαστήκαμε,
σαν το καράβι που ναυάγησε στην ξέρα.

Νυχτώσαμε στη γη μα δεν αλλάξαμε
γιατί ‘χαμε το δίκιο μας σημαία,
το δάκρυ της καρδιάς ζωή σου τάξαμε
για μιαν αγάπη αθώα και μοιραία.

Στο χώμα το σκληρό μ’ ιδρώτα χτίσαμε
φουγάρα, αψίδες κι όνειρα λαθραία,
μας είπανε πως ζούμε μα δε ζήσαμε
σε μια ζωή απίστευτα ακραία.

Στη μάχη κάποιο βράδυ νικηθήκαμε
μα ο καιρός θα δείξει το χαμένο,
εσύ ξυπνάς στο πάθος π’ ορκιστήκαμε
κι εγώ κρατώ τον πόνο αναμμένο…

_

γράφει ο Γεώργιος Μπίμης