Μα πώς το φως δεν έπηξε
κι έδωσ’ υπόσταση στον χρόνο
ή πώς δεν έγιν’ αστραπή
να καταπιεί το κόκκινο
ποτέ να μην κυλήσει
Πώς το κενό δεν έστερξε
τους ήχους ν’ αφανίσει∙
μόνο ένα βροντερό
“Μη, προς Θεού”
ν’ άφηνε να περάσει
Σφίγγω τους κροτάφους
ο νους μου να στενέψει
ποτέ να μην χωρέσει
ποιας κόλασης εξόριστη
ήταν εκείνη η ώρα που ‘σβησε
την όμορφη ζωή στα εικοσιένα
Όμως, όχι
Ήτανε ώρα των στενών αυτή
και μένει και καραδοκεί
Ν’ ανοίξει, οφείλει ο νους
ο κάθε νους που πήγε να στενέψει
κοινός να γίνει, μόνο κοινός
και να ψυχώνει τις φωνές
να την καταδιώκουν.
_
γράφει ο Απόστολος Παλιεράκης
0 Σχόλια