Το χειρότερο που μας συμβαίνει,

είναι ότι συνηθίσαμε.

Καθένας από μας, 

ένα αποκαΐδι, που στροβιλίζεται

στην ανοχή και την αλαζονεία. 

Τα δέντρα ουρλιάζουν,

μη μπορώντας να ακουστούν.

Το νερό βουλιάζει, και

οι γέφυρες με τη φύση, αποσυντίθενται,

καθώς τα απόβλητα ρέουν στους νεροχύτες μας.

Η θάλασσα νεκροταφείο πλαστικού, και

μία άβυσσος, που προσμένει 

την παλίρροια της ανάσα μας, 

για να αναδυθεί.

Μάθαμε να αναπνέουμε μέσα από τα φουγάρα.

Η απληστία,

έγινε η τεφροδόχος μας. 

Η γη είναι το μόνο μας σπίτι.

Το ξεχάσαμε.

Πιστέψαμε ότι αν μπήξουμε 

τους κυνόδοντες μας βαθιά στο χώμα,

θα δαμάσουμε τη λάβα.

Να μη δωρίσουμε το οξυγόνο,

που απέμεινε στη λήθη.

Οι πληγές μας να γίνουν,

οι πνεύμονες του μέλλοντος.

Να τραγουδήσουμε ξανά.

Η βαρύτητα και η έλξη 

να αποκατασταθούν,

πριν χαθεί 

στο κοσμικό σκοτάδι,

το φτερούγισμά μας.

_

γράφει o Κώστας Λαζαράκης