Της φαντασίας εμορφιά
ποτέ μου δεν σε θήρεψα.
Τ’ αγέρα εσύ δροσοσταλιά,
στις άβατές σου παρυφές
δε κύλησα.
Ακτή της χίμαιρας! Βουτώ
μεσ’ του πελάου τον ανθό.
Άνεμος αφροσκέπαστος
ο πόθος πλαταγίζει,
την παρυφή των παρυφών
δακρύζοντας αγγίζει.
Της τέρψης κόρη αισθαντική
δεν είμ’ ο συλητής σου,
είμ’ ο δραπέτης ιχνευτής
στα βάθη της αβύσσου.
Κάστρο Ναυπάκτου μυθικό!
Με το κελάρυσμά σου,
κινώ για νέο γητεμό,
απέριττο, ποιητικό,
ανέγγιχτο το κτένισμά σου.
_
γράφει ο Λεωνίδας Καζάσης
0 Σχόλια