Και αναρωτιέμαι…

Αν τελικά αξίζει το ταξίδι.

Και όλο και περισσότερο είναι 

Που διχάζομαι…

Γιατί νιώθω όλο και πιο πολύ

Ότι θυσιάζω αυτό που 

Πραγματικά γεμίζει το κενό.

Χάνομαι για λίγο…

Πίσω από λέξεις δίχως νόημα

Και ξεχνώ τις λέξεις

Που απαλύνουν πραγματικά την

Ψυχή.

Και σε ρωτώ ευθέως ποιος είσαι;

Γιατί εγώ δεν γνωρίζω πια…

Δεν με γνωρίζω πια.

Και όλα ξεχνιούνται ενστικτωδώς 

Μα τίποτε δεν χάνεται.

Όλα είναι εκεί 

Στέκουν και με κοιτούν επίμονα.

Μα θαρρείς πως τα ξεχνώ…

Εκείνα δεν γίνεται να με ξεχάσουν.

Σαν αρχαίο ριζωμένο κακό απάνω μου.

Ένας χειμώνας που ρημάζει το κορμί μου.

Κανείς δεν με ξέρει…

Ούτε καν αυτές οι σκιές.

Οι σκιές που γεμίζουν το σκοτάδι μου 

Όταν εγώ δεν βρίσκομαι καν εκεί.

Και όλο περιμένουν να γυρίσω..

Και πάντα γυρνάω εκεί.

Γιατί τελικά γεννήθηκα…

Για να πεθάνω σαν ένας ξένος.

_

γράφει η Χριστίνα Γεωργάκη