Άκουσε και διάβασε πολλά…
και άλλα τόσα στη σειρά,
να περιμένουν.
(Είδηση δεν παίρνει).
Άθλιο τον είπαν οι εχθροί του,
και τα δημιουργήματά του άθλια,
εχθρούς μέσα στην ίδια του τη χώρα,
κι ας έλαμψε στο εξωτερικό.
«Είμαστε πολύ κοντά
ο ένας με τον άλλο,
και δεν μπορούμε να δούμε καθαρά
ο ένας τον άλλο…»,
τους δικαιολόγησε.
Χτύπησε πόρτες πολλές,
και του κλείστηκαν πολλές.
«Είναι στάση ζωής ορισμένων…»,
τους δικαιολογεί,
«στην αρχή νόμιζα,
ότι είναι κάτι προσωπικό…»,
«είναι μέσα στο παιχνίδι όλα αυτά…»
Είτε συμφωνείτε,
είτε διαφωνείτε,
είτε κάνει αφωνία,
στα κείμενα και στην απαγγελία,
«ποτέ δεν έκλεισα πόρτες…»,
«…έτσι είμαστε εμείς,
…η οικογένειά μας…».
Το τέλος σαν σιμώνει ·
(που δεν υπάρχει),
απαγγέλλει:
«εσείς νομίζετε δεν έχετε εχθρούς;(!)
Γελά.
_
γράφει η Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου
0 Σχόλια