Και προσπαθώ -μάταια ίσως-
σε τόση ανυπόταχτη τρέλα
να βάλω τάξη
μια αυστηρή σειρά προτεραιότητας
σε άτακτα πράγματα
που τα φέρνει το αεράκι
και η σκανταλιάρα Άνοιξη.
Ξεκινάω από τα πιο μικρά -
από ένα δωμάτιο.
Πρέπει το κρεβάτι να είναι αεροδρόμιο σκέτο
πρέπει να μην υπάρχει ούτε υποψία σκόνης
πρέπει τα στυλό και τα χαρτιά μου
πρέπει να πάψουν να χορεύουν
πρέπει η γλάστρα στο μπαλκόνι να χαμογελά
πρέπει τα περιστέρια να έρθουν
πρέπει η Άνοιξη
πρέπει οι καμπάνες να πάψουν
πρέπει οι θεοί επιτέλους
πρέπει να καταλάβουν πως είναι νεκροί
πρέπει εσύ να μην είσαι
πρέπει οι καθρέφτες να σπάσουν
πρέπει τα είδωλα να αυτοκτονήσουν
πρέπει εσύ να χωράς κάπου
πρέπει να μην με αγαπάς
πρέπει να ξέρεις πως είναι δύσκολο.
-
γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Κι εσύ Φοίβο, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ συνεχίζεις να γράφεις…!!! Εξαιρετικό!!! Καλή συνέχεια στις ποιητικές σου αναζητήσεις!!!
Διαβάζοντας το ποίημα αυτό, σκέφτηκα πόσα από τα πρέπει μας τα βάζουν οι άλλοι και πόσα εμείς στον εαυτό μας.