Σου έμαθα εγώ να παίζεις
ζάρια σημαδεμένα με φτερά θανάτου
την ζωή σου;

Όχι μου απαντάς
“πόλεμος εκ των έσω
κι εσύ ήσουν έξω “

Δε φταίς εσύ,
η συνήθεια όπου βρίσκω γκρεμό να πέφτω
από φόβο μην με γκρεμίσει εκείνος πρώτος,
μα δεν τον είδα ποτέ να σείεται
παρά να χαχανίζει υπερήφανος
για την σταθμευμένη ακράτειά μου .

Κι η φωνή της πίστης
σφηνωμένος αντίλαλος
στα αυλάκια που πετούσα τα σπλάχνα μου ,
δεν είχαν νερό να πιουν
μόνο συγχώρεση
κατανοώντας σβησμένα γράμματα
που ποτέ ως τώρα δεν κατάφερα να αναγνώσω .

Τι αλισβερίσι κυνικής νεκροψίας
απροστάτευτη να φωλιάζω στον θάνατο
από δειλία να παραδοθώ στη ζωή ,
ζητάω εισιτήριο εντοπισμού
για τις μέρες που του χρέωσα
την πλάνη της αιχμαλωσίας
να με γδύνουν τα πεθαμένα.

-Συνήθεια βλέπεις ο “αγώνας”
δεν συγκρίνεται όμως με φυλακές,
σε ετούτες μπαίνεις οικειοθελώς.-

Όχι άλλες γέννες
να διαδηλώνουν εξοντωμένες

“γλίτωσα” .

Τέρμα η προστασία
κομμένα τα ζάρια.

_

γράφει η Ειρήνη Βογιατζή