Διέξοδος          τετράστιχο

Μία πανσέληνος

πάντα είναι μία διέξοδος

για νυχτερινές περιπλανήσεις

διαφυγή από τα μύχια της ψυχής.

Ζενίθ & Ναδίρ          ποίημα

Βγες φεγγαράκι να σε δω

γίνε τα μάτια μου

στης νύχτας τη θέα

όλα τ’ αστέρια να κοιτάξω.

Της τυφλής μου

υποταγής στη ζωή

γίνε η φαντασία μου

και ταξίδεψέ με

από το υπόγειο του πουθενά

στου ουρανού το πάντα.

Απ’ το ναδίρ της ύπαρξής μου

στο ζενίθ της αθανασίας.

 Η νεράιδα της Σελήνης          σαν  παραμύθι

     Ένα τετραγωνικό όλο κι όλο, ένας κοινόχρηστος χώρος μιας πολυκατοικίας, ο φωταγωγός. Παίρνει άλλη διάσταση ο χώρος ανάλογα με την ονομασία που θα του δώσεις, τον αισθάνεσαι ως το σπουδαίο ιερό στο οποίο μπορεί να εισβάλλει το φως που καίει ως ακοίμητος λυχνία τις πανσέληνες νύχτες για να φωτίζει ό,τι σε σκιάζει. Αλλάζει η διάθεσή σου και τότε ο κόσμος σου μεταμορφώνεται σε φωτεινό τοπίο.

    Κοινόχρηστος  σύνθετη λέξη φαίνεται από πρώτης ματιάς πως είναι φτιαγμένη  για την πολυκοσμία… Κοινόχρηστοι χώροι, κοινόχρηστες ζωές, κοινόχρηστες λέξεις.  Εγώ προτιμώ την ηρεμία της μοναξιάς που σε αφήνει να σκεφτείς ελεύθερα,  να ονειρευτείς, να κινηθείς έστω και σε ένα τετραγωνικό ενός φωταγωγού που επιτρέπει το φως να εισβάλλει στο χώρο σου, στη ζωή σου.  Όταν υπάρχει μέσα στη λέξη το φως, υπάρχει και στη φαντασία σου, φέγγει το είναι σου και βλέπεις διαφορετικά. Κοιτάς από τα βάθη σου τα ύψη που θέλεις να πας, τον ουρανό μέρα και νύχτα και βλέπεις τη Σελήνη μέσα στο σκοτάδι να σου κλείνει το μάτι. Τότε θες να την αγγίξεις, να εξερευνήσεις το άγνωστο, να φωτίσεις το σκοτάδι σου, να ζήσεις έξω από το τετραγωνικό σου, να δεις την αστροφεγγιά πιο πέρα από εκείνη. Μα πως;

     Ευτυχώς στο φωταγωγό υπάρχει μία μεγάλη σκάλα, βαριά κι ατέλειωτη. Είναι εκείνη που θα με οδηγήσει στην κορυφή, μία σιδερένια σκάλα, η έξοδος διαφυγής. Την πιάνω με τα μαλακά γυμνά μου χέρια, το ξέρω είναι σκληρό το σίδερο και θα ματώσουν οι παλάμες μου, όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο, αλλά να βγω από εδώ, να βρω και  ν’ αγγίξω το φως, ο σκοπός μου να ξεφύγω από το πολύ που με κάνει ν’ ασφυκτιώ… Και συνεχίζω…

     Ανεβαίνω τη σκάλα του τσιμεντένιου τοίχου δίπλα από τις υδρορροές που στάζουν στα κλειστά παράθυρα των ενοίκων που δε τ’ ανοίγουν παρά μόνο για να τινάξουν τις βρωμιές τους έξω από το δικό τους χώρο και να βρωμίσουν τα περβάζια των παραθύρων που είναι από κάτω και πάντα ενοχλούνται όταν οι από επάνω λερώνουν τα δικά τους. Δίχως να σκεφτούν τι κάνουν δηλητηριάζουν την ίδια τη ζωή με την κακία, την ασυδοσία και την κακομοιριά τους, έχοντας σχεδόν πάντα ερμητικά κλειστά τα παραθυρόφυλλα δίπλα στις υδρορροές που μουσκεύουν τα ήδη βρεμένα- από την προσπάθεια ν’ ανέβω- κουρελιασμένα από τη φθορά του χρόνου ενδύματά μου.

      Μα δε με ενδιαφέρει κι αν γυμνωθώ απ’ το βάρος του νερού και από τη φθορά που με ξεγυμνώνει σε κάθε σκαλοπάτι. Θέλω να ξεφύγω από όλους, από το σκοτάδι της καθημερινότητας,  από το πολύ, από τα κοινά και θα υποστώ το τίμημα, όποιο κι αν είναι θα το δεχτώ, είμαι αποφασισμένη να μεταβώ από το σκοτάδι στο φως.

     Στα τζάμια των κλειστών παραθύρων καθρεπτίζομαι, είμαι εγώ το είδωλο που βλέπω; Είμαι διάφανη, βλέπω μέσα μου, τη ψυχή μου που θέλει να φτάσει στην άκρη του φωταγωγού, να βγει έξω, να πετάξει. Τα κύτταρά μου τρελάθηκαν,  βρίσκονται σε δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ τους, αναπαράγονται με εξωφρενικό ρυθμό, μεταμορφώνομαι, φυτρώνουν φτερά στην πλάτη μου, δεν πονάω παρ’ ότι το αίμα γλύφει το κορμί, το σημαδεύει, στάζοντας στον πάτο του φωταγωγού, στο μόνο σκιερό σημείο του, σα να θέλει να ζωντανέψει κάθε τι εκεί κάτω, όπου μόνο οι κατσαρίδες και τα ποντίκια επιβιώνουν. Δε δίνω σημασία κι ανεβαίνω, κι όσο ανεβαίνω ένα ένα τα σιδερένια σκαλοπάτια τα φτερά μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και γίνονται φτερά αγγέλου. Πετώντας, όπως μόνο στα όνειρά μου έως τώρα έκανα, βγαίνω στη νύχτα που με περιμένει να με οδηγήσει στο φεγγαρόφωτο. Και κάπου εκεί στο δρόμο που ανοίγει το φως του φεγγαριού στη θάλασσα για τους ονειροπόλους, ξαποσταίνω για να ξεπλύνω ό,τι απέμεινε από την ανθρώπινη μορφή μου, νοιώθοντας την κάθαρση σε κάθε μου κύτταρο. Και γίνομαι η φωτεινή νεράιδα της Σελήνης.

     Πετώντας απ’ αστέρι σε αστέρι τραγουδώντας και χορεύοντας ταξιδεύω με τη Σελήνη στ’ άστρα και ξημερώνομαι με τον Αυγερινό στης αυγής τα ροδοπέταλα για ν’ αντικρίσω τον ήλιο και να φέγγουμε μαζί σε όλα τα σκοτεινά τετραγωνικά του κόσμου.