Ζενιθ και Ναδίρ

Δημοσίευση: 8.03.2014

Ετικέτες

Κατηγορία

 

 Διέξοδος          τετράστιχο

  

Μία πανσέληνος

πάντα είναι μία διέξοδος

για νυχτερινές περιπλανήσεις

διαφυγή από τα μύχια της ψυχής.

 

Ζενίθ & Ναδίρ          ποίημα

 

Βγες φεγγαράκι να σε δω

γίνε τα μάτια μου

στης νύχτας τη θέα

όλα τ' αστέρια να κοιτάξω.

Της τυφλής μου

υποταγής στη ζωή

γίνε η φαντασία μου

και ταξίδεψέ με

από το υπόγειο του πουθενά

στου ουρανού το πάντα.

Απ' το ναδίρ της ύπαρξής μου

στο ζενίθ της αθανασίας.

 

 Η νεράιδα της Σελήνης          σαν  παραμύθι

 

     Ένα τετραγωνικό όλο κι όλο, ένας κοινόχρηστος χώρος μιας πολυκατοικίας, ο φωταγωγός. Παίρνει άλλη διάσταση ο χώρος ανάλογα με την ονομασία που θα του δώσεις, τον αισθάνεσαι ως το σπουδαίο ιερό στο οποίο μπορεί να εισβάλλει το φως που καίει ως ακοίμητος λυχνία τις πανσέληνες νύχτες για να φωτίζει ό,τι σε σκιάζει. Αλλάζει η διάθεσή σου και τότε ο κόσμος σου μεταμορφώνεται σε φωτεινό τοπίο.

    Κοινόχρηστος  σύνθετη λέξη φαίνεται από πρώτης ματιάς πως είναι φτιαγμένη  για την πολυκοσμία… Κοινόχρηστοι χώροι, κοινόχρηστες ζωές, κοινόχρηστες λέξεις.  Εγώ προτιμώ την ηρεμία της μοναξιάς που σε αφήνει να σκεφτείς ελεύθερα,  να ονειρευτείς, να κινηθείς έστω και σε ένα τετραγωνικό ενός φωταγωγού που επιτρέπει το φως να εισβάλλει στο χώρο σου, στη ζωή σου.  Όταν υπάρχει μέσα στη λέξη το φως, υπάρχει και στη φαντασία σου, φέγγει το είναι σου και βλέπεις διαφορετικά. Κοιτάς από τα βάθη σου τα ύψη που θέλεις να πας, τον ουρανό μέρα και νύχτα και βλέπεις τη Σελήνη μέσα στο σκοτάδι να σου κλείνει το μάτι. Τότε θες να την αγγίξεις, να εξερευνήσεις το άγνωστο, να φωτίσεις το σκοτάδι σου, να ζήσεις έξω από το τετραγωνικό σου, να δεις την αστροφεγγιά πιο πέρα από εκείνη. Μα πως;

     Ευτυχώς στο φωταγωγό υπάρχει μία μεγάλη σκάλα, βαριά κι ατέλειωτη. Είναι εκείνη που θα με οδηγήσει στην κορυφή, μία σιδερένια σκάλα, η έξοδος διαφυγής. Την πιάνω με τα μαλακά γυμνά μου χέρια, το ξέρω είναι σκληρό το σίδερο και θα ματώσουν οι παλάμες μου, όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο, αλλά να βγω από εδώ, να βρω και  ν’ αγγίξω το φως, ο σκοπός μου να ξεφύγω από το πολύ που με κάνει ν’ ασφυκτιώ… Και συνεχίζω…

     Ανεβαίνω τη σκάλα του τσιμεντένιου τοίχου δίπλα από τις υδρορροές που στάζουν στα κλειστά παράθυρα των ενοίκων που δε τ’ ανοίγουν παρά μόνο για να τινάξουν τις βρωμιές τους έξω από το δικό τους χώρο και να βρωμίσουν τα περβάζια των παραθύρων που είναι από κάτω και πάντα ενοχλούνται όταν οι από επάνω λερώνουν τα δικά τους. Δίχως να σκεφτούν τι κάνουν δηλητηριάζουν την ίδια τη ζωή με την κακία, την ασυδοσία και την κακομοιριά τους, έχοντας σχεδόν πάντα ερμητικά κλειστά τα παραθυρόφυλλα δίπλα στις υδρορροές που μουσκεύουν τα ήδη βρεμένα- από την προσπάθεια ν' ανέβω- κουρελιασμένα από τη φθορά του χρόνου ενδύματά μου.

      Μα δε με ενδιαφέρει κι αν γυμνωθώ απ' το βάρος του νερού και από τη φθορά που με ξεγυμνώνει σε κάθε σκαλοπάτι. Θέλω να ξεφύγω από όλους, από το σκοτάδι της καθημερινότητας,  από το πολύ, από τα κοινά και θα υποστώ το τίμημα, όποιο κι αν είναι θα το δεχτώ, είμαι αποφασισμένη να μεταβώ από το σκοτάδι στο φως.

     Στα τζάμια των κλειστών παραθύρων καθρεπτίζομαι, είμαι εγώ το είδωλο που βλέπω; Είμαι διάφανη, βλέπω μέσα μου, τη ψυχή μου που θέλει να φτάσει στην άκρη του φωταγωγού, να βγει έξω, να πετάξει. Τα κύτταρά μου τρελάθηκαν,  βρίσκονται σε δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ τους, αναπαράγονται με εξωφρενικό ρυθμό, μεταμορφώνομαι, φυτρώνουν φτερά στην πλάτη μου, δεν πονάω παρ’ ότι το αίμα γλύφει το κορμί, το σημαδεύει, στάζοντας στον πάτο του φωταγωγού, στο μόνο σκιερό σημείο του, σα να θέλει να ζωντανέψει κάθε τι εκεί κάτω, όπου μόνο οι κατσαρίδες και τα ποντίκια επιβιώνουν. Δε δίνω σημασία κι ανεβαίνω, κι όσο ανεβαίνω ένα ένα τα σιδερένια σκαλοπάτια τα φτερά μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και γίνονται φτερά αγγέλου. Πετώντας, όπως μόνο στα όνειρά μου έως τώρα έκανα, βγαίνω στη νύχτα που με περιμένει να με οδηγήσει στο φεγγαρόφωτο. Και κάπου εκεί στο δρόμο που ανοίγει το φως του φεγγαριού στη θάλασσα για τους ονειροπόλους, ξαποσταίνω για να ξεπλύνω ό,τι απέμεινε από την ανθρώπινη μορφή μου, νοιώθοντας την κάθαρση σε κάθε μου κύτταρο. Και γίνομαι η φωτεινή νεράιδα της Σελήνης.

     Πετώντας απ' αστέρι σε αστέρι τραγουδώντας και χορεύοντας ταξιδεύω με τη Σελήνη στ’ άστρα και ξημερώνομαι με τον Αυγερινό στης αυγής τα ροδοπέταλα για ν’ αντικρίσω τον ήλιο και να φέγγουμε μαζί σε όλα τα σκοτεινά τετραγωνικά του κόσμου.

 

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

http://obsessionforpoetry.blogspot.gr/

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

2 σχόλια

2 Σχόλια

  1. Karyatida62 (Kary)

    Aπό το ναδίρ της ύπαρξής μου στο ζενίθ της αθανασίας! Ο στόχος του ανθρώπου με όπλο τα έργα του! Εκπληκτικοί οι στίχοι.

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου