Μελάνι ανάμεσα στα δάχτυλα
είν’ η ζωή
σταγόνα ιδρώτα στο πρώτο χνούδι
τ’ αγοριού.
Κοιτώ στις προθήκες
τα φιλιά που συνέλεξα
–τις πίκρες
τις καρφίτσωσα γερά,
εκθέματα νεκρά
ας παραμείνουν–
το βλέμμα
στις φωτογραφίες
εκείνων που αναχώρησαν
προ πολλού
ζει ακόμα
υγρό.
Προτού ανέβω
στο δικό μου κάδρο
λέω να ζήσω.
Δυνατά.
_
γράφει η Θάλεια Π. Αντωνιάδη
0 Σχόλια