«Πόσο μάταιο είναι να κάθεσαι να γράψεις, όταν δεν έχεις σηκωθεί να ζήσεις!»

Χ. Ντ. Θορώ (1817-62)

Ηδονικό της στιγμής το άγγιγμα. Και τι στιγμή… Κάθε μήνα με λαχτάρα περίμενε το προκαθορισμένο ραντεβού. Δεν το έχανε για τίποτε στον κόσμο. Κάθε δεύτερη Τρίτη του μήνα ήταν εκεί, στη θέση του, να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του, καθώς η έξαψη κατηύθυνε τα βήματά του πιο γρήγορα, με αποτέλεσμα να φτάνει πάντα νωρίτερα. Αδημονούσε για την επερχόμενη ερωτική μυσταγωγία, βλέπετε. Εμμονή είχε καταντήσει. Πόσες ονειρώξεις δεν του χάριζε η θύμηση της τελευταίας φοράς μέχρι τη νέα τους πάλι συνάντηση; Εκείνη τον δεχόταν με ένα χαμόγελο. Ξεκίναγε πάντα απαλά. Ένιωθε τα  ακροδάχτυλά της να αγγίζουν το δέρμα του, και ένα ηλεκτρικό ρεύμα θαρρείς πως διαπέρναγε όλα του τα μέλη στη στιγμή. Έπειτα, με αργές επαναλαμβανόμενες κινήσεις, του χάριζε κύματα απόλαυσης. Η σαρκική μέθεξη δεν αργούσε, η κορύφωση πλησίαζε σε ένα ηδονικό κρεσέντο. Τα χέρια της αποκτούσαν πιο γρήγορο ρυθμό, οι παλμοί του συγχρονίζονταν μαζί τους, ένιωθε το κολλώδες υγρό να κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλά της και να μπερδεύεται με τις τρίχες του, μέχρι που τελείωνε… Με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις επαγγελματία, στο τέλος τον ξέπλενε και τον σκούπιζε πάντα με τα ίδια λόγια:

«Μπορείτε να καθίσετε, ο κουρέας θα σας αναλάβει σε λίγο».