Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1921 και οργανώθηκε σε νεαρή ηλικία πρώτα στην ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος) και αργότερα στο ΚΚΕ. Το 1934 συμμετείχε με την ελληνική αντιπροσωπεία στο Αντιπολεμικό και Αντιφασιστικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι και το 1935 πήρε μέρος στο 6^ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων. Την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά (1936-1941) συνελήφθη και κρατήθηκε για δύο χρόνια στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ, όπου βασανίστηκε. Όταν αποφυλακίστηκε, πέρασε στην παρανομία και συνέχισε την επαναστατική της δράση ως γραμματέας του Γραφείο της ΟΚΝΕ Μακεδονίας-Θράκης. Το 1939 συνελήφθη και εξορίστηκε στην Ανάφη, λίγες μέρες μετά τη γέννηση της κόρης της, Αγνής. Το 1942 μεταφέρθηκε στο Τμήμα Μεταγωγών Αθηνών, παρέδωσε σε φιλική οικογένεια την κόρη της, απέδρασε και ξαναβγήκε στην παρανομία. Ήταν υπεύθυνη για την ομάδα που συνέτασσε και διακινούσε το έντυπο προπαγανδιστικό υλικό στις συνοικίες της Αθήνας. Το 1944 η Ηλέκτρα συνελήφθη τυχαία από γκεσταπίτες, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε.

Η αξεπέραστη Διδώ Σωτηρίου, φίλη και συναγωνίστρια της Ηλέκτρας Αποστόλου, αφηγείται σ’ αυτήν τη νουβέλα τον αγώνα και τα κατορθώματα αυτής «της κόρης της Ελλάδας». Το κείμενο γράφτηκε την περίοδο 1959-1960 και δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην ανθολογία αντιστασιακού διηγήματος (επιμέλεια του Θέμου Κορνάρου) και συγκεκριμένα στον δεύτερο τόμο με τίτλο «Αρματωμένη Ελλάδα», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αναγέννηση. Φέτος συμπληρώνονται εβδομήντα χρόνια από την άγρια δολοφονία της Ηλέκτρας Αποστόλου και δέκα χρόνια από τον θάνατο της Διδώς Σωτηρίου.

Φαντάζομαι ότι δε χρειάζεται να σας γράψω για το γάργαρο, ρέον, άμεσο, αληθινό, προσωπικό, αξεπέραστο, μελίρρυτο, καλογραμμένο ύφος και στυλ της Διδώς Σωτηρίου. Τα λόγια περισσεύουν και περιττεύουν. Ο Κέδρος τιμά τη μεγάλη συγγραφέα φέρνοντας στο φως τη νουβέλα «Ηλέκτρα» σε αυτοτελή έκδοση και χαρίζει στο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει άλλη μια ηρωική γυναίκα της Εθνικής Αντίστασης, μια εμβληματική φιγούρα της Κατοχής και του αγώνα κατά των κατακτητών. Θα σταθώ ιδιαίτερα στη συγκίνηση που μου προκάλεσε ο ξεσηκωμός του 1942 κατά της επιστράτευσης των Ελλήνων από τις δυνάμεις Κατοχής. Πόσο μα πόσο έντονα, ομαδικά και παθιασμένα κινήθηκαν οι Έλληνες σα μια γροθιά κατά των Γερμανών και με την τόλμη τους, το θάρρος τους, το σθένος τους ανέτρεψαν τις αποφάσεις ισχυρών κοσμοκρατόρων, όπως θεωρούσαν τους εαυτούς τους οι κατακτητές, κι αναβλήθηκε η επιστράτευση! Γιατί στην εποχή μας δε γίνονται τόσο έντονες κινητοποιήσεις για το κοινό καλό; Πόσο πολύ μας έχει διαφθείρει και απομακρύνει η ευκολία της τεχνολογίας και ο ωχαδερφισμός της τηλεόρασης; Θλίβομαι….

Διαβάστε τα δυνατά, διαχρονικά λόγια της Διδώς Σωτηρίου και ζήστε μια δύσκολη και ηρωική ταυτόχρονα εποχή, όπου «τα παιδιά του λαού, που έγραφαν ανορθόγραφα τα συνθήματα, ήξεραν να γράφουν αλάθητα τις πιο λαμπρές και ηρωικές σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας μας» (σελ. 67).