Μια ουράνια αντανάκλαση,

πανέμορφων ηλιαχτίδων

που καταδύονται ανέμελα,

στον ορίζοντα, ενός υπέροχου δειλινού.

Σε αντίθεση με τη σκιά, της δικής μας πεζότητας,

της δικής μας ιδιότυπης πραγματικότητας.

Ηλιοβασίλεμα. 

Η έσχατη ανάσα φωτός

στο λυκόφως της σιωπής, στη δύση της μέρας.

Σε ένα ουράνιο τελετουργικό 

μιας ατέλειωτης πανδαισίας χρωμάτων.

Αλλά και η μαγική στιγμή των ιριδισμών της ψυχής

στα πελάγη της ύπαρξης

Eκεί που ο ρομαντισμός της καρδιάς

συναντά την πληθωρική ομορφιά της μητέρας φύσης.

Εκεί που το όνειρο γίνεται φως 

και το θαύμα της δύσης του ήλιου

χρωματίζει απλόχερα το θαύμα της ζωής.

Εδώ που η όποια ευαισθησία κορυφώνεται

ατενίζοντας τις αχτίδες του ήλιου

να βυθίζονται στο απέραντο πέλαγος,

διασκορπίζοντας την απαισιόδοξη θεώρηση της ζωής ,

στο άπειρο.

Εδώ που η αισθαντική ομορφιά της πλάσης

δίνει το αληθινό νόημα, στο αξεδιάλυτο μυστήριό της.

Ηλιοβασίλεμα.

Η αέναη μάχη φωτός και σκότους.

Η αδυσώπητη μάχη της ζωής, απέναντι στον θάνατο.

΄Ενα σκηνικό που επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως

σαν ένα τραγούδι της ύπαρξης,που αρνείται να ηττηθεί.

Κι’ εμείς εδώ, ξανά μαζί.

Nα ατενίζουμε, ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα, 

αγκαλιάζοντας ή αιχμαλωτίζοντας την αιωνιότητα της στιγμής.

Συντονίζοντας, την ιδιοσυχνότητα της ύπαρξής μας,

με την μοναδικότητα των χρωματισμών της φύσης.

Σε μια ακόμη μαγική στιγμή του θαύματος του φωτός

που αιχμαλωτίζει λυτρωτικά, την ευαισθησία μας.

Ηλιοβασίλεμα.

Ένα όμορφο, διαχρονικό ταξίδι 

άκρατου αισθησιασμού

χρωματιστών ονειροπολήσεων

στον ορίζοντα ενός υπέροχου δειλινού.

_

γράφει ο Φώτης Τρυφωνόπουλος