Στων ονείρων σου τα χρώματα της νιότης.
Εκεί θα σε νοσταλγώ…
Σε λιμάνια απάνεμα.
Σ’ όρμους ερμητικά κλειστούς που δε τους άγγιξε το κύμα της θάλασσας.
Σε μονοπάτια αγκαθωτά που θα μένουν απροσπέλαστα, ως ότου τα περπατήσουμε μαζί!
Εμείς… δυο ξερά στάχυα ποτισμένα ευλαβικά, από μια ξαφνική βροχή στο φευγιό του Ιούνη.
Εκεί θα σε προσμένω γιορτή μου!
Σε υγρές μελωδίες.
Σε ταξίδια αέναα που δε κάναμε ποτέ.
Μέχρι να σ‘ ανταμώσω ξανά,
μια μέρα ανήμερη που θα ‘χει τ’ όνομα σου!
_
γράφει o Χρήστος Φαρμάκης
0 Σχόλια