Κι οι άνθρωποι, είναι λίγοι
πάντα θα είναι λίγοι,
στο λέει αυτό μια κοπέλα, που νόμιζε πως ήτανε (πολλοί)

Οι άνθρωποι, είναι μια διαστρεβλωμένη διχόνοια, είναι μία επιτομή.
Οι τρόποι, ένα μικρό κομματιασμένο φεγγάρι που διψά για ζωή.

Σε ένα Δοχείο, θα αιχμαλωτίσω λίγες σταγόνες βροχής, θα δημιουργήσω καινούργιο ελιξίριο και θα το κρύψω σε ένα αλώβητο σημείο υπεροχής. Εκεί, θα ποτίσω τη Γη με φόντο γαλάζιο​ και τα φυτά, θα γίνουν ξέπνοα πουλιά – που σε έναν αλησμόνητο Κρόνο – θα κατοικήσουν.

Μια φορά κι έναν καιρό
υπήρξε ένα φεγγάρι.
Ένα μελαγχολικό και δύστροπο Φεγγάρι.
Εθεάθη, σε μια τροχιά μονίμως Ανατολική.

Μια φορά – πριν αιώνες θαρρώ – μου είπαν κάποιοι, πως μια λυγερή, χάραζε με την άρπα της, τραγούδια του Λιβυκού Πελάγους στην αγκαλιά του, μα δεν τους πίστεψα. Αποκλείεται αυτό το φεγγάρι να δανείζει την άρπα του. Τρίαινα είναι και μάλιστα μαχητική.

Ώσπου μια μέρα,
εγώ, νυκτόβιος σύμμαχος και οδηγός,
άκουσα την άρπα.
Τα χτένια
Την τρίαινα, την θελκτική

Σαν να χαράζει στη θάλασσα το δείλι της Συμφοράς
εκείνης εκείνης
Της επιούσιας συνεδρίας

Μην μου μιλάς για γνώση, για αγάπη, για προσαρμογή​
Είμαι εκείνος που σφαγιάστηκε
Είμαι το φεγγάρι που σε ξένη διάσταση – τριγυρνώντας – αιμορραγεί.

Ακούς το σόλο του ονείρου;
Νιώθεις το δοξάρι της ζωής
Τέμνομαι, σε εκείνο το σημείο, τέμνομαι

Κοιτώ και είναι μεσάνυχτα
Ο χρόνος, αδιάκριτος κριτής
Κοιτώ και ξέρω πως τώρα, μπορώ να σε τοποθετήσω και πάλι εκεί*

Στο όνειρο
Στο ιδίωμα
Στην αγάπη της ζωής
Το Φεγγάρι και η Κοπέλα είναι ο Γαλαξίας που ξύπνησε σε ‘κείνη την ξέφωτη κοιλάδα που ο κόσμος, είναι απείρως πιο καλός

Κι οι άνθρωποι, είναι λίγοι
πάντα θα είναι λίγοι,
στο λέει αυτό μια κοπέλα που νόμιζε πως ήτανε (πολύ)

Κοίταξε
Τους βλέπω
Χτενίζουν με την άρπα τους τα στάχυα

Νανουρίστηκε για ακόμη ένα βράδυ, το κακό

_

γράφει η Κική Κωνσταντίνου

Μην ξεχνάτε ότι το σχόλιο σας είναι πολύτιμο!