Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Σίσυφος βίωνε διαρκώς την ίδια κατάσταση, φτάνοντας κάθε φορά λίγο πριν το πέρας της, και τότε διαπιστώνοντας εκ νέου πως δεν είχε αλλάξει αυτό που μοναδικά θα έφερνε το τέλος του αφύσικου μαρτυρίου. Πρέπει να υποθέσουμε ότι ο ίδιος ο Σίσυφος όμως, δεν αντιλαμβανόταν με αυτόν τον τρόπο τη θέση του, και ορισμένες σκέψεις μας ενισχύουν σε αυτή την κρίση:

Αν ο Σίσυφος θεωρούσε πως οι προσπάθειές του ήταν επαναλαμβανόμενες, είτε ως προς το τελικό τους αποτέλεσμα, είτε ως προς την αφετηρία όπου υποτιθέμενα επανέφεραν, τότε θα ήταν πιο εύλογο, αφού θα είχε αποδεχτεί ταυτόχρονα πως η τιμωρία του ήταν αναπόδραστη, αντί να ασχολείται άλλο με το ανέβασμα του βράχου ως την κορυφή που πίστευε πως χρειαζόταν να αγγίξει για να αλλάξουν αμέσως όλα, να κατευθυνόταν αντίθετα σε μια γωνιά και σε λίγο ίσως να μην τον ενδιέφερε πλέον ο βράχος.

Ότι είχε τη γνώμη πως αληθινά ο βράχος γινόταν κάποτε να πάρει τη σωστή θέση, πως αυτό θα συμβεί με τη δική του συνειδητή προσπάθεια, και, τέλος, μόνο έτσι θα επιτρέψει και το πέρας του παλιού αγώνα με το σιωπηλό εμπόδιο, πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένο, έστω αν κανείς δέχεται πως η απλή προσποίηση ότι τον ενδιαφέρει άλλο ο βράχος, ενώ κατ’ ουσίαν δεν του έδινε πια κάποια σημασία, ήταν απίθανο να φάνταζε σαν ένας άλλος δρόμος για να κερδίσει την ελευθερία. Ότι, δηλαδή, πίστευε πάντα πως βάσιμα αυτή κάποτε ορίστηκε ως δυνητική εξέλιξη της αναμέτρησης με το βράχο στην επαναλαμβανόμενη ανηφορική πορεία.

Πιστεύω πως ο Σίσυφος, συνεπώς, εκτιμούσε πως καθόλου δεν ήταν η κάθε νέα διαδρομή όμοια με μια οποιαδήποτε προηγούμενη. Εκτιμώ ότι, ως προς αυτόν, η συνάφεια που έχει γενικά κάθε ανάβαση σε εκείνο το μέρος, κάθε ενδιάμεσο διάλειμμα, κάθε σκέψη και δισταγμός, κάθε, τελικά, συγκεντρωμένη βούληση για να συνυπολογιστεί αυτό που σε όλες τις προηγούμενες πορείες ήταν αναμφίβολα ένα λάθος και τώρα θα μπορούσε να γίνει σωστό, έπαιζε πολύ σημαντικότερο ρόλο απ’ ότι μια πλάνη που είχε απλά ενισχυθεί σε αναλογία με την απελπιστική αδυναμία του να δώσει άλλου είδους λύσεις. Νομίζω, λοιπόν, ότι ο Σίσυφος, σε κάθε μια από τις πορείες του στην ανηφόρα, υπολόγιζε ασταμάτητα τα περασμένα λάθη, διαρκώς είχε κάτι καινούργιο να προσθέσει στη νέα προσπάθεια, πάντα ξεχώριζε με μεγάλη ευκολία την τελευταία από όλες τις προηγούμενες.

Αν είχε, πραγματικά, έναν πόνο σε όλα αυτά, εκείνος ήταν ό,τι προέκυπτε από την κρίση που πλέον είχε γίνει μονιμότερη κάθε άλλου στη διαδρομή, πως ήταν τόσες πολλές οι διαφορές ανάμεσα σε μια πορεία και όλες τις προηγούμενες και τις επόμενες, που, δίχως τύχη, έμοιαζε σχεδόν αδύνατο κάποτε να εξαντλήσει έστω και έναν αντιπροσωπευτικό αριθμό από το οποιοδήποτε γενικά ορισμένο, διακριτό τους είδος…

Σε αυτή την κατάσταση που ήταν, ίσως, να μην είχε καταλάβει ολότελα πως αν παρά την απειροελάχιστη πιθανότητα γι αυτό, κατόρθωνε να δει το βράχο να στέκεται και αφού είχε πάψει να τον υποστηρίζει, η ξαφνική συναίσθηση πως του επιτρεπόταν πλέον να πορευθεί πέρα από εκείνο το μέρος, θα μπορούσε με τη σειρά της, για πρώτη φορά, να τον αναγκάσει να μείνει ακίνητος.

γράφει ο Κυριάκος Χαλκόπουλος