Κάθε νύχτα έρχεται η αλεπού,
ξύνει με το μυτερό της νυχοπόδαρο μια τρύπα στο τσαλακωμένο στρωσίδι,
με παίρνει αγκαζέ και ψευτοκλαίει.
«Κλάψε σιωπηλά» λέει
κι έπειτα ανεβαίνει με φόρα στα φωτιστικά σώματα να χαζέψει τις σκόνες.
Δοκιμάζει απ’ το μεγάλο αρμάρι ένα φθαρμένο, δροσερό ασπρόρουχο
και πάλι δεν της μπαίνει.
«Αδυνάτισες κι άλλο» λέει.
Στρογγυλοκάθεται στην κουνιστή πολυθρόνα,
με λαλιά ανθρωπινή δοκιμάζει ήχους στις αγρίμιες χορδές της
και με αλλιώτικες φωνές ακομπανιάρει.
«Μην κοιμάσαι» λέει.
Κάθε νύχτα έρχεται η αλεπού,
κάθεται με τους χλωμούς, ξενύχτηδες φίλους μου στο βυσσινί σαλόνι
και τρώνε παραγινωμένα σύκα.
«Φάε κι εσύ» λέει
κι ύστερα τρέχει στο αποχωρητήριο.
Τραβάει μεγάλες τζούρες από τα ξεχασμένα Ζ- Καραβασίλη στο νιπτήρα
και πετάει τις γκρίζες στάχτες στα μάρμαρα.
«Πάρε ένα» λέει.
Πάντα φεύγει παραπατώντας στο αλουμινένιο κούφωμα,
με το πυκνό τρίχωμα της ουράς της ταράζει τις ροδιές κουρτίνες
και σαλτάρει βιαστική στους δρόμους.
«Έλα μαζί αν σου βαστάει» λέει.

–

γράφει η Βασιλική Σπηλιώτη