Με τα έργα της μας ταξιδεύει σε σημαντικές σελίδες της ιστορίας, που άλλαξαν τις ζωές κάποιων ανθρώπων!

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με τι κόστος;

Είμαστε παλιοί γνώριμοι, όταν αποτύπωνα πάνω στο χαρτί σκέψεις, επιθυμίες, εξομολογήσεις, στίχους σε κουπλέ και ρεφραίν. Και οι δύο πιστεύω επιζητούσαμε να γίνει αυτή η συνάντηση. Εγώ το καλλιέργησα στο μυαλό μου και εκείνη μου έδινε, λέξη προς λέξη, την ώθηση στο να γεμίζω λευκές σελίδες περιγράφοντας ένα τοπίο, μια συγκινησιακή φόρτιση, αισθήματα και συναισθήματα να συγκρούονται, έρωτες να σμίγουν και έρωτες να χωρίζουν ανθρώπους.

Δεν θα έλεγα πως έχει κόστος, γιατί όταν αγαπάς κάτι, θέλεις να το καμαρώσεις ολοκληρωμένο, θέλεις να το δεις να τελειοποιείται, να παίρνει την μορφή του βιβλίου και να αγαπιέται από τον κόσμο. Η σχέση με την γραφή είναι σαν την ερωτική σχέση, απαιτεί θυσίες. Κλέβεις χρόνο από τους δικούς σου ανθρώπους, από την ηρεμία σου, χάνεις τον ύπνο σου, τους φίλους σου, τις ώρες σου αναζητώντας πληροφορίες σε βιβλιοθήκες. Θέλει την παρουσίαση σου εκεί, στα ραντεβού σας. Αν την αφήσεις σε αφήνει και αυτή.

Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;

Η αναβολή στην αναζήτηση, δηλαδή η μετάθεση μιας έρευνας για το μέλλον. Όταν δεν έχω στοιχεία από εποχές που δεν έζησα, όταν δεν έχω γνώση πως κινούνταν οι άνθρωποι και πως εξελίσσονταν τα γεγονότα εκείνη την συγκεκριμένη εποχή, απαιτείται έρευνα. Όταν αυτή η έρευνα αναβάλλεται συχνά, τότε δυσκολεύει την γραφή μου. 

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Γράφω σημαίνει δημιουργώ, χτίζω, φτιάχνω από το μηδέν έναν κόσμο, χρησιμοποιώντας υλικά και από τις πέντε αισθήσεις μου. Αδειάζω το μυαλό μου, ανοίγω την καρδιά μου, περιγράφω ότι έχουν δει τα μάτια μου, ακούσματα, ήχους, αγγίγματα, όλα γράφονται επάνω σε χαρτί για να γίνουν ιστορία. Γράφω σημαίνει εκτονώνομαι, κλαίω και γελάω, χαίρομαι αγωνιώ για τους ήρωές μου, που παρ’ ότι είναι δημιουργήματά μου, με εκπλήσσουν πάντα. Όμως τους βάζω στην θέση τους όταν πρέπει και τους επιβραβεύω επίσης, τους εξελίσσω και τους αφήνω στάσιμους ανάλογα με την πορεία που τους δίνω να ακολουθήσουν.

Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε το τελευταίο σας βιβλίο;

Τα “Ματωμένα Τριαντάφυλλα” είναι αληθινή ιστορία με τους ήρωες να είναι αληθινά πρόσωπα με τα πραγματικά τους ονόματα. Αναφέρεται στην Μικρασιατική Καταστροφή και συγκεκριμένα στην καταστροφή του Νεοχωρίου, ενός χωριού 70 χιλ ανατολικά του Βοσπόρου. Κίνητρο μου ήταν πως ήθελα να γίνει γνωστή η ιστορία του χωριού αυτού στους νεότερους μιας και οι γεροντότεροι έφυγαν από την ζωή και έλειπαν σιγά – σιγά οι πυκνές αναφορές για την περιοχή εκεί, τα ήθη και τα έθιμα και τον τρόπο ζωής. Τα δάκρυα ενός ανθρώπου μου έδωσαν την έμπνευση μα και οι σιωπές στις οποίες χανόταν. Ξέρω πως ήταν σιωπές ηχηρές που περιέκλειαν όλο τον κόσμο της χαμένης πατρίδας, περιέκλειαν τις φωνές των δικών του ανθρώπων, περιέκλειαν ήχους από εκείνα τα μέρη και έκαναν τα μάτια του να στάζουν. Αυτά τα δακρυσμένα μάτια ήταν του παππού μου που σαν κι αυτά υπήρχαν εκατοντάδες ανά την Ελλάδα και σαν κι εμένα και άλλοι που ήθελαν να μάθουν τι συνέβη σε κείνη την γωνιά της Μ.Ασίας. Τον ρώτησα να μου πει την ιστορία του χωριού του και έτσι ξεκίνησε η γραφή του βιβλίου “Ματωμένα Τριαντάφυλλα”.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Μια ιδέα, ένα άκουσμα ξαφνικό, ένα αναπάντεχο γεγονός μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για το ξεκίνημα ενός βιβλίου.

Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;

Πιστεύω πως για να γίνει κάποιος συγγραφές πρέπει να έχει το ‘μικρόβιο’ της γραφής. Να το έχει μέσα του και να μην ξέρει ούτε ο ίδιος πότε θα εμφανιστεί. Εκείνο κάποια στιγμή, με τα ανάλογα ερεθίσματα, θα βγει στην επιφάνεια. Αν δεν πιάσεις την μπάλα του μπάσκετ δεν θα μάθεις ποτέ ότι έχεις το ταλέντο σε αυτό το σπορ. Βέβαια πρέπει να ακολουθείται απαραιτήτως από σκληρή δουλειά, σπουδές, μελέτες, έρευνα, ταξίδια.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο, που έχετε διαβάσει;

Με πολλά. Ταυτίζομαι με τους ήρωες και τον αγώνα τους για επιβίωση. Το τελευταίο που με συγκίνησε ήταν της Άυν Ραντ “Εμείς οι ζωντανοί” για την απέλπιδα προσπάθεια της ηρωίδας να δραπετεύσει στη δύση από την Σοβιετική ένωση και να ζήσει το δώρο της ζωής όπως εκείνη ήθελε να το ζήσει.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Σε κάθε εμπόδια της ζωής μου, σε κάθε τι που μου φράσσει το δρόμο περιμένω να ξημερώσει λέγοντας «αύριο καινούργια μέρα ξεκινά». Το φως της καινούργιας μέρας θα σκορπίσει τις δυσκολίες και έτσι αισιοδοξώ!

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

Έργα της συγγραφέως:

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός

Όλη η ζωή της Κατερίνας ήταν στρωμένη με ματωμένα τριαντάφυλλα. Έτσι είχε προστάξει η μοίρα. 

Ήταν άνοιξη του 1893 όταν την ερωτεύτηκε ο Ανέστης. Οι δικοί του ανένδοτοι∙ δεν την ήθελαν γιατί ήταν ορφανή. Τα λόγια που ειπώθηκαν έγιναν βαριές κατάρες. Έμεινε μόνη, με τη μυρωδιά του νυφικού ακόμα νωπή, να κλαίει για την απόρριψη και την εγκατάλειψη. 

Και ύστερα ήρθε ο Μεγάλος Πόλεμος. Απρίλιος του 1917. Οι Τούρκοι είχαν στενέψει τον κλοιό γύρω από τους Έλληνες και η Ιστορία έδειχνε το σκληρό της πρόσωπο. Η οικογένεια της Κατερίνας εγκατέλειψε το Νεοχώρι και μαζί με χιλιάδες άλλους Μικρασιάτες εξορίστηκε στα βάθη της Τουρκίας. Οι απώλειες τραγικές, τα δάκρυα αστείρευτα. 

Μετά την ανακωχή, η Κατερίνα επέστρεψε στο σπίτι της. Όταν έφτασαν τα νέα για την αποβίβαση του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, όλοι ρίγησαν, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο. Όμως για άλλη μια φορά η Ιστορία τους πλήγωσε. Η εξορία, ο θάνατος και ο πόνος θα τους έβρισκαν και πάλι. 

Χρόνια δύσκολα, όπου η χαρά που ξεχειλίζει μπερδεύεται με τη λύπη που τρελαίνει. Τα όνειρα των ανθρώπων, μπουμπούκια έτοιμα να ανθίσουν, καταλήγουν ματωμένα τριαντάφυλλα, με την οσμή του αίματος να πλανάται και στις επόμενες γενιές.

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΓΗ

(Δεν είναι διαθέσιμο)

Μία ιστορία για έναν πρόσφατο, Βαλκανικό, πόλεμο που ξερίζωσε  ζωές και αναστάτωσε την ανθρωπότητα.

Ένας ύμνος για τις ρίζες και την πατρίδα που χάνεις, αλλά δεν λησμονείς.

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!