Άδεια η κάμαρη
μ’ ένα τσιγάρο συντροφιά.
Το φως λιγοστό,
σκιά λειψή
που γέρνουν οι ώμοι της
σε μια κόλλα χαρτί.
Οι λέξεις λυγμοί,
σιωπές που καίνε αλύπητα.
Σωριασμένοι θυμοί,
κατάχαμα μια σκέψη
μάγισσας στιγμής
που τα ίχνη σου έχασε.
Οι αντοχές ανήμπορο ισοδύναμο
στοιχειό σ’ αδιέξοδο
που κομμάτιασε γη και ουρανό
σε μια απουσία απειλή
στα ματωμένα δάχτυλα της μοίρας.
_
γράφει η Ασημίνα Λεοντή
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/IorTKELVm9YΚαθημερινή https://youtu.be/JUcDByAx2Q0?si=K29ULWsqHm1R7u1d https://youtu.be/yuY_vrlZcjQ?si=dHjwSWtMx1TB12DnΠρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...
Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....
Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη. Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει. Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες Να έχεις αντί να είσαι. Μα πώς...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη. Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει. Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες Να έχεις αντί να είσαι. Μα πώς...
Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...
Πορεία ατελείωτη, ζωή και παιχνίδι,Ατέλειωτο πάλι, μικρό μυστικό,Τέλεια, δεν είμαι μικρή, παραμένω,Το τέλος προσμένω από κάθε σκοπό. Προσμένω τη νίκη σε κάθε σταθμό,Ζωή και παιχνίδι, ακόμη σκοπώ,Ζεστό τραγουδάκι, γεμάτη καρδιά,Τελειώνει ο πόνος, μα άδεια αγκαλιά....
”σκιά λειψή που γέρνουν οι ώμοι της σε μια κόλλα χαρτί” υπέροχη η φανταστική σου είκόνα.
Πολύ ωραίο, μπραβο σου Μίνα.
“Οι λέξεις λυγμοί,
σιωπές που καίνε αλύπητα…’ και πρέπει να ακουμπήσουν σε ένα χαρτί για να βρουν παρηγοριά. Πολύ ωραίο Ασημίνα!
Καμια φορα ετσι ξεσπαμε ..παιρνοντας μολυβι και χαρτι….καμια φορα λυτρωνεσαι…ξεσπας..ευχαριστιες στο ν ποιητικο ορειβατικο συλλογο…νασαι κσλα.!!
Ευχαριστω Λενα…τωρα το ειδα…
Καλη σου συνεχεια..!!!
Ευχαριστω και την κ Ελενη Γκαμπουρα..για την επιμελεια!!
Και τοβιβλιο .net για την φιλοξενια των γραπτων μου..!!
Καλο σαββατοκυριακο!!!
Είναι λυτρωτικό το ξέσπασμα με το μολύβι να γράφει στο χαρτί. Εξαιρετικό ποίημα Ασημίνα!!!
ωραίο Ασημίνα…
Ευχαριστω Μαχη…τεραστιο το προβλημα μου…με τις ειδοποιησες..ας ειναι…ευχαριστω ολουςωτους φιλους!!!