–
γράφει η Χρύσα Νικολάκη
Κριτικός Λογοτεχνίας (Μaster of Arts), E.A.P
Συγγραφέας/Θεολόγος
Ο τίτλος αυτής της συλλογής δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός με το περιεχόμενο του βιβλίου. Ενενήντα οκτώ ποιήματα γεμίζουν τριάντα μία σελίδες και θα έλεγε κανείς ότι μέσα στο μικρό τους εύρος, πλούτος θεμάτων και συναισθημάτων γεμίζει τον αναγνώστη .Η συλλογή ξεκινά και τελειώνει με αρχαίοθεμες αναφορές τιμώντας το μυθικό της υπόβαθρο.
«Σκορπισμένες εκβολές κιόνων. Παντού. Ψηλώνουν ακόμα. Συλλέγω τη μορφή τους. Γήινα φωνήεντα και σύμφωνα. Σκαλισμένα στο φεγγάρι. Να συνεννοείται ο κόσμος όλος.» Η προσέγγιση του Βασίλη Παππά στη συλλογή είναι μυθαγωγική και μυσταγωγική, πλούσια συμβολισμών.
«Τα μυστήρια εν αλληγορίες λέγονται» έλεγε ο Πλάτωνας κάτι που αποφαίνεται στα ποιήματα του καθώς έχουν πλούσιο αποκαλυπτικό χαρακτήρα. Κρύβουν την αγάπη του ποιητή για την πατρίδα, την επανένταξη της Ελλάδας στην καρδιά της Ευρώπης. Οι αρχετυπικές αλήθειες που κρύβονται στα ποιήματα του είναι πρόδηλα της πίστης του συγγραφέα στις αρχές της αρετής και του ανθρωπισμού. Όλος ο ουμανισμός κρύβεται στο στίχο: «Να συνεννοείται ο κόσμος όλος.» Πλήθος από αρχετυπικά στοιχεία συναντάμε στη γραφή του, τα οποία επαναλαμβάνονται ταξιδεύοντας μας κάθε φορά σε διαφορετικά μονοπάτια του νου. Αυτά είναι: o ήλιος, η μητέρα φύση, η φωτιά, το δέντρο, ο σταυρός και η σελήνη.
Το συλλογικό ασυνείδητο που αφορά τη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας διαφαίνεται στο σύνολο της συλλογής. Ωστόσο, η παρουσία της πατρίδας ενυπάρχει μέσα στην ποιητική του κοσμοθεωρία χαράσσοντας αιχμηρές πινελιές μέσα στο λυρισμό τους:
«Είναι φορές που δεν μιλάμε με το στόμα σε καμία γλώσσα. Γεμίζεις το ανάστημα σου με το βλέμμα της πατρίδας. Ηλιοργωμένα μάτια. Μεγάλα σαν τον ουρανό.»
Ακόμα και στα πιο λυρικά του ποιήματα ο νόστος για την πατρίδα εξυφαίνεται επαναστατικά πλεγμένος με τα στοιχεία της φύσεως. Ο συγκερασμός της πατρίδας με την γυναίκα απογειώνεται στους στίχους: «Γράφω το όνομα σου στα ανήλιαστα φεγγάρια της Ακρόπολης μου. Να φέγγουν το κάθε μου βήμα. Η ποίηση του είναι δια ποτισμένη από έντονα θρησκευτικά βιώματα συνδυασμένα με όλη την αγωνία για την τύχη της ανθρώπινης ύπαρξης.
«Λέξεις που καρπίζουν σαν πονεμένη πατρίδα. Σαν πατεράδες που δεν πεθαίνουν ποτέ. Τεντωμένα πανιά που καλλιεργούν το πνεύμα».
Ο ποιητής ακροβατεί ανάμεσα στο σουρεαλιστικό και το ρεαλιστικό, το αισθησιακό και το πνευματικό, το ερωτικό και το ουμανιστικό. Διαυγής, λιτός απέριττος στίχος που διακρίνεται για το πηγαίο συναίσθημα , την άνεση και την τεχνοτροπική του πολυμορφία. Πυρήνας της ποίησης του είναι πάντα ο άνθρωπος ενώ βασικοί πυλώνες είναι η πατρίδα και ο έρωτας.
Ο ποιητής ως γνήσιος Ηπειρώτης τιμά την πατρίδα του και τις καταβολές του αναφερόμενος με τρόπο εύσχημο και αλληγορικό μέσα από τον τίτλο της ποιητικής του συλλογής. Είναι η δεύτερη αναφορά του στην αρχαία αυτή πόλη, την Φοινίκη, τόπο γεννήματος της Ευρώπης. Η πρώτη ήταν στο βιβλίο του «Εννέα Χιλιάδες στίχοι για εννέα Χιλιάδες Μάρες.»
Ο προβληματισμός του ποιητή αναφέρεται στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου, στα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του, όπως εντάσσονται στη σφαίρα της συλλογικής αλληλεγγύης. Χαρακτηριστικό ποίημα είναι το παρακάτω:
«Περασμένος δρόμος του πεπρωμένου μου. Μικρός και μεγάλος.
Με θολούρα και ανταριασμένα φεγγάρια.
Πατήματα που δε σβήνουν.
Σαν στήθος μητέρας και κορμί της γης.
Άσπαστα άρματα και κραυγή του χρόνου.
Λασπωμένα δειλινά που δεν κλείνουν ποτέ τα τεφτέρια τους.
Ζω μέσα τους. Σαν μεσουράνημα.»
Όμως το στοιχείο εκείνο που πραγματικά ξεχωρίζει είναι ο ερωτικός ύμνος του ποιητή προς τη γυναίκα. Σαν ερωτικός Λειβαδίτης και επαναστατικός Ρίτσος μετουσιώνει την αγάπη του σε στίχο πάνω στο άγραφο χαρτί. Η γυναίκα είναι μια φωλιά θάλασσα, σαν ζεστή μητρική αγκαλιά, ενώ αλλού γίνεται παπαρούνα που φυτρώνει μοναχή και καταπόρφυρη και ξεχειλίζει την ώρα που φυτρώνουν οι σκιές.
Η γυναίκα ως άλλη Ελλάδα, ζητά τον επαναπατρισμό της στην καρδιά του κόσμου, στο κέντρο του πολιτισμού, διεκδικεί τη θέση που της αξίζει στους «Νοτιάδες και τους Βοριάδες» που τη δυναστεύουν. Και ο Βασίλης Παππάς μέσα από την αρπαγή της Ευρώπης από τον Δια πετυχαίνει με το στεντόρειο κάλεσμα της φωνής του, ως άλλος Δίας να αφουγκραστούμε την αγωνία του για την πατρίδα και τον έρωτα. Να μυηθούμε στην άσπιλη αγάπη του για την πατρίδα.
0 Σχόλια