Η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρουσώ Αθανασίου («ημερολόγιο θήτα», υποκείμενο 2018) αποδεικνύει ότι υπάρχουν νέοι δημιουργοί που μέσα από τον στίχο θέλουν να εκφράσουν μεγάλες ιδέες.
Υιοθετώντας γενικά τη μικρή φόρμα, η ποιήτρια μεταπλάθει το στιγμιότυπο σε συναίσθημα και αφορμή για στοχασμό. Ήπιες υπερρεαλιστικές ανάσες διαπνέουν τη συλλογή. Με κυρίαρχο στοιχείο την εικόνα και την ανοικείωση, που εδράζεται στο παράλογο, ακολουθεί μια συνειρμική κίνηση. Η εικόνα ως βίωμα αποδομείται και ξαναχτίζεται στο ποίημα ως συναίσθημα απώλειας και πόνου. Δημιουργεί τα δικά της σύμβολα (έξι και μισή, οικογενειακή φωτογραφία, το σώμα σου, δώδεκα και πέντε) ή παρωδεί (Φρανκενστάιν) μιλώντας για τον χαμό.
Μία λυρική διάθεση αποπνέει στιχουργική της. Μεταφορές και μετωνυμίες αφήνονται στον στίχο ως δομικό στοιχείο της εικόνας και του συναισθήματος. Και ο συνυποδηλωτικός λόγος, με τη λεπτότητα με ην οποία εντάσσεται στον στίχο, ενισχύει τον λυρισμό. Ο πόνος του θανάτου άλλοτε μετωνυμικά ως αυτοχειρία (Φρανκενστάιν, τα Χριστούγεννα, για κάποιο Γάννη, στίγμα, εκείνη το πρωί) και άλλοτε ως αορίστου συμβάν (η Οφηλία ανάποδα, κι άλλη προσπάθεια, Ταΰγετος) καλύπτει όλη τη συλλογή. Το ποιητικό υποκείμενο πονά και μοιάζει να περιμένει την ώρα που δεν θα είναι μόνο (πίσω από την πόρτα, μεθύστερη απόφαση, κάθε Αύγουστο, κι άλλη προσπάθεια). Ο απαγχονισμός είναι η κυρία εικόνα θανάτου, αυτοκτονία ερωτική και μη.
0 Σχόλια