Μέσα από μία «πρόβα» γνωρίζουμε το καινούργιο της έργο και συνομιλούμε για τη λογοτεχνία.

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τη γραφή;

Νομίζω πως η πρώτη επαφή έγινε μέσα από τα εφηβικά μου ημερολόγια. Τότε έμαθα για πρώτη φορά την ομορφιά του να αφήνεσαι στην άβυσσο. Την ίδια εποχή είχα αποπειραθεί μάλιστα να γράψω και τα πρώτα μου διηγήματα, τα οποία είχαν ως ηρωίδα μια νεαρή ονόματι Δάφνη… που ήμουν εγώ. Ως αποτέλεσμα, μου πήρε κάμποσο καιρό να κάνω το βήμα από την αυτοαναφορική αφήγηση στη μυθοπλασία. Ακόμα κι έτσι, ποτέ -ούτε καν τώρα- δε θα τολμούσα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου «συγγραφέα».

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Είναι μια διαδικασία μάλλον φυσική. Τα θέματα «χτίζονται» μέσα μου με τον καιρό και με αφορμές παρμένες από την κοινωνική πραγματικότητα κατά κανόνα, μέχρι που φτάνει κάποια στιγμή που απλώς πρέπει να γράψω. Όπως πρέπει κανείς να τρώει, να ξεκουράζεται, να περπατάει, γιατί διαφορετικά βάζει σε κίνδυνο την ισορροπία του. Ναι, γράφω θα πει ισορροπώ.

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο στη ζωή σας, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας;

Μόνο πρόσωπα που με επηρέασαν εκ του μακρόθεν: συγγραφείς και παραμυθάδες, Έλληνες και ξένοι.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο.

Το τελευταίο μου βιβλίο έχει ένα θέμα όχι τόσο φεμινιστικό, όσο ανθρωπιστικό, με την έννοια ότι κανείς δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος σε μια κοινωνία που αρνείται στις γυναίκες το δικαίωμα στην ελευθερία και στον έρωτα. Στην πραγματικότητα ο τρόπος ζωής που επιβάλλεται στις δυτικές κοινωνίες -και πολύ περισσότερο σ’ αυτές της ανατολικής Μεσογείου- μας οδηγεί κατευθείαν στην αλλοτρίωση: μέσα από την εκπαίδευση, την οικογένεια, τους φιλικούς και επαγγελματικούς δεσμούς. Κι έπειτα πρέπει κανείς να καταβάλει τεράστια προσπάθεια για να ξαναβρεί κάπου τον εαυτό του, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Μέσα από τις σελίδες του γνωρίζουμε άτομα, καταστάσεις και απόψεις που απέχουν πολύ από εμάς ή θα τους συναντήσουμε στην διπλανή πόρτα;

Οι ήρωες του μυθιστορήματος Η πρόβα είναι άνθρωποι καθημερινοί, το ίδιο και τα πάθη τους, οι σκέψεις, οι προβληματισμοί τους. Σε μεγάλο βαθμό θα έλεγα πως μιλάει για το σώμα και τα δεσμά του –πόσοι από μας δεν τα έχουμε νιώσει να μας κρατούν καθηλωμένους σε στάσεις και συμπεριφορές που μόνο κακό μας κάνουν; Η ηρωίδα είναι μια σαραντάχρονη γυναίκα, σαστισμένη από την κρίση, τρομαγμένη από τη μοναξιά, που θέλει να παίξει με τον έρωτα, συνειδητοποιώντας τα όριά της. Οι φίλοι της, ο κύκλος της, είναι οι άνθρωποι μιας επαρχιακής πόλης –απλοί, χωρίς πολλές προσδοκίες από τη ζωή, έτσι που τελικά δυσκολεύονται να την καταλάβουν. Δευτεραγωνιστής σ’ αυτή την ιστορία είναι η πόλη, τα Χανιά, μία από τις πιο όμορφες στην Ελλάδα, με ένα ιδιαίτερο χρώμα και μια μαγεία που δεν μπορεί παρά να αγγίξει όποιον τα γνωρίζει.

Μέσα σ’ αυτό το βιβλίο, όμως, υπάρχει κι ένα δεύτερο, «κρυφό», που αφηγείται την ιστορία της Κίτρι και του Ταουκόκ, κάπου στον Αμαζόνιο. Εκεί οι ήρωες δε μοιάζουν μ’ εμάς, αλλά αποτελούν την αντίστιξή μας. Από αυτήν την άποψη, και πάλι εύκολα αναγνωρίζονται.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Έχω συγκινηθεί με τόσο πολλά βιβλία, που δυσκολεύομαι να απαντήσω στη συγκεκριμένη ερώτηση… Το πρώτο που μου έρχεται στον νου είναι το Και με το φως του λύκου επανέρχονται, της Ζυράννας Ζατέλη. Έπειτα το Γεφύρι του Δρίνου, του Ίβο Άντριτς και το Λεξικό των Χαζάρων του Μίλοραντ Πάβιτς. Πιο πρόσφατα, συγκίνηση μου προκάλεσε το Blues της ανεργίας, του Παναγιώτη Βλάχου και το τελευταίο βιβλίο του Θαφόν, που σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά. Είμαι σίγουρη, πάντως, ότι ξεχνώ πολλά άλλα βιβλία, εξίσου συγκλονιστικά…

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

«Hasta siempre»

Μη με ρωτήσετε γιατί. Μέσα μου συμβολίζει για πάντα την επανάσταση και τον έρωτα για τον άνθρωπο.

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Ίσως να σταματούσα αν ένιωθα πως δεν έχω πια τίποτα να πω. Ή ότι επαναλαμβάνομαι. Ότι οι ιστορίες μου αφορούν μόνο εμένα και κανέναν άλλο. Τότε θα επέστρεφα στα ημερολόγια.

–

“Η Πρόβα”
(Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος)

Η Ανδρομάχη ζει στα Χανιά. Χαρακτήρας μάλλον δύσκολος, χωρίς πολλούς φίλους, συμμετέχει ως τραγουδίστρια σε ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα. Πρόβα στην πρόβα, διαμορφώνεται και η σχέση της με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Άνθρωποι σε διαφορετικές φάσεις ζωής, ασύμβατοι μεταξύ τους, που όμως υποχρεώνονται να συνυπάρξουν. Η Ανδρομάχη συνδέεται ερωτικά με ένα από τα μέλη του συγκροτήματος, τον Αντώνη. Η σχέση τους ξεκινάει ως ένα καθαρά σεξουαλικό παιχνίδι, στην πορεία όμως οδηγεί την ηρωίδα να αναθεωρήσει διάφορες στερεοτυπικές αντιλήψεις, από αυτές που οι περισσότερες γυναίκες “εκπαιδεύονται” να υιοθετούν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Αντιλήψεις που σχετίζονται με την ηλικία, την ομορφιά, τη σεξουαλικότητα και την έκφραση του πόθου.

Ένα μυθιστόρημα για τη φιλία και τον έρωτα, όπου αναδεικνύονται οι αντιφάσεις μιας κοινωνίας που δεν έχει ακόμα απαλλαχθεί από τα ταμπού.

Άλλα έργα της συγγραφέως:

“Μ’ εσένα, χωρίς εσένα”
(Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός)

Ζευγάρια χαμένα στην πόλη, ναυαγοί της σιωπής και των ανομολόγητων πόθων, η Ειρήνη κι ο Φώτης, ο Αντρέας, και η μικρή Όλγα, είναι άνθρωποι που σμίγουν για να χωρίσουν πάλι, λες κι η αγάπη από μόνη της δεν αρκεί για να ενώσει τις ζωές τους. Οι σκέψεις τους αντηχούν στη σιωπή, οι μονόλογοί τους εύγλωττοι αλλά οι διάλογοι λειψοί, δεν αρκούν για να γεφυρώσουν τις αποστάσεις. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως ξέρει τη μυστική συνταγή της αγάπης;

Οι ήρωες αυτού του βιβλίου, όλοι τους άνθρωποι της διπλανής πόρτας, μας δίνουν άθελά τους τις δικές τους απαντήσεις…

“Να φεύγει η σκόνη κι ο καιρός”
(Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός)

Ο Γιόρα ζει μόνος από τότε που έχασε τη γυναίκα του, και τα παιδιά του τράβηξαν γι’ αλλού να βρουν την τύχη τους. Όμως αφορμή ζητά για να ξεφύγει από τη μοναξιά. Ξεκινάει, λοιπόν, ένα μακρύ ταξίδι με το τρένο, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στα όνειρα. Μα τι ταξίδι είναι αυτό! Ένα ταξίδι απίστευτο, από κείνα που διαρκούνε μια στιγμή ή χίλια χρόνια. Δε λέει να τελειώσει, και πόσοι κάθονται αντίκρυ του και του μιλάνε. Πόσες ανθρώπινες ζωές, πόσες ελπίδες μέσα στις ιστορίες τους. Κι αυτός έχει για όλους μια κουβέντα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο! Ο Μόζα, που το ‘σκασε απ’ το σπίτι του, ο Νταράνι, που άφησε πίσω την αγάπη του για χάρη μιας καλύτερης ζωής και ονειρεύτηκε το κλάμα της, ο Βερντίς, που παντρεύτηκε τη Φιρουντή κι ας ήταν αιχμάλωτος των χωριανών της, ο Νέρο, που ξενοκοιτάζει κι ας αγαπά την Ντέριανη, όλοι ακούνε τη φωνή του Γιόρα.

Ποιος είναι, αλήθεια, ο Γιόρα; Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους; Είναι η φωνή της συνείδησης, η αρχή του ταξιδιού, το ίδιο το ταξίδι; Ας διαλέξουμε ο καθένας, όπως πάντοτε, την εκδοχή που μας ταιριάζει.

–

Η Βασιλική Κνήτου γεννήθηκε στη Δυτική Αθήνα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια ζει στα Χανιά. Είναι πτυχιούχος του Ιστορικού Αρχαιολογικού Αθηνών, ενώ έχει επίσης φοιτήσει στο Πρόγραμμα Ψυχολογίας και στο τμήμα Ισπανικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ. Επί του παρόντος σπουδάζει Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Εργάζεται στη Δημόσια Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα έχει κάνει πολλές λογοτεχνικές μεταφράσεις, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι εξής:  Paco Ignacio Taibo II, Ερνέστο Γκεβάρα, γνωστός και ως Τσε, Κέδρος (2005), Subcomandante Marcos, Ανήσυχοι νεκροί, Άγρα (2005), Julio Cortázar, Το βιβλίο του Μανουέλ, Κέδρος (2008), Pedro Mairal Η χρονιά της ερήμου, Πόλις (2010), Carlos Ruiz Zafón, Η σκιά του ανέμου, Ψυχογιός (2012), Sergio Álvarez, 35 νεκροί, Μεταίχμιο (2013), Rafael Chirbes, Στην άκρη του γκρεμού, Κέδρος (2015), Isabel Allende, Ο Ιάπωνας εραστής, Ψυχογιός (2016), Isabel Allende, Το παιχνίδι του αντεροβγάλτη, Ψυχογιός (2017), Santiago Gamboa, Νυχτερινές ικεσίες, Πόλις (2017). Έχει γράψει δύο μυθιστορήματα, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός (Να φεύγει η σκόνη κι ο καιρός, 2001 και Μ’ εσένα χωρίς εσένα, 2007), ενώ η Πρόβα είναι η τρίτη της λογοτεχνική απόπειρα.