Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, πέντε ξεχωριστές ιστορίες που όμως ενώνονται αναπάντεχα σε κάποια σημεία. Πέντε περιπτώσεις χαρακτήρων που νιώθουν απογοήτευση, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αίσθηση ματαιότητας που με μια κατάλληλη ώθηση ίσως και να κερδίσουν το χαμένο έδαφος. Πάντα ένα καλό βιβλίο αλλάζει τη ζωή μας και σε αυτό το μυθιστόρημα ανακαλύπτουμε το πώς, το πότε και το γιατί μέσα από μα συναρπαστική αφήγηση.

Η Michiko Aoyama έγραψε ένα τρυφερό και συναρπαστικό μυθιστόρημα με επίκεντρο μια βιβλιοθηκονόμο, τη Σαγιούρι Κοματσί, που δημιουργεί όμορφα αντικείμενα από μαλλί με τη μέθοδο φελτ και που καταφέρνει μέσα σε λίγα λεπτά να νιώσει τι πραγματικά χρειάζεται ο συνομιλητής της. Αγάπησα πολύ το μυθιστόρημα γιατί δείχνει πόσο σημαντική είναι η δουλειά ενός βιβλιοθηκονόμου, πόσο απαραίτητα είναι τα βιβλία στη ζωή μας αλλά κι επειδή κατάφερε μέσα σε λίγες σχετικά σελίδες να μου δείξει όχι μόνο την ιαπωνική κουλτούρα και ταυτότητα αλλά και διαχρονικές πανανθρώπινες παρατηρήσεις μέσα από ιστορίες πυκνογραμμένες και γεμάτες επιμέρους δράση, παράλληλη με την κύρια πλοκή. Η συγγραφέας καταγράφει σκληρές συνθήκες εργασίας σε διάφορους τομείς, την κοινωνική απομόνωση που νιώθουν λόγω ευθιξίας όσοι μένουν άνεργοι ή βγαίνουν στη σύνταξη ή γίνονται μητέρες και ποικίλες ανθρώπινες σχέσεις. Βρήκα πολύ ενδιαφέροντα τα υποδόρια μηνύματα που περνάνε οι βιβλιοπροτάσεις της Σαγιούρι, τα οποία αποκωδικοποιούνται σταδιακά για να ανακαλύψουμε το πραγματικό τους νόημα και τη θέση τους στη ζωή των ηρώων του μυθιστορήματος, καθώς και τον τρόπο που εξηγήθηκε ο συμβολισμός των δώρων που κάνει στους συνομιλητές της μαζί με τις προτάσεις της.

Η βιβλιοθηκονόμος βρίσκεται πάντα στην ίδια θέση, στη βιβλιοθήκη του Κέντρου Κοινότητας, κατασκευάζει μετά μανίας διάφορα πράγματα με τη μέθοδο φελτ, αφήνει τις βελόνες της στο κουτί από αγαπημένα μπισκότα πολλών Ιαπώνων, είναι ευμεγέθης και διορατική: «Είχα την αίσθηση ότι κάποιος σφιχταγκάλιαζε όλο μου το κορμί. Ήταν μια φωνή αλλόκοτη, χωρίς διακυμάνσεις, ούτε γλυκιά ούτε χαρούμενη. Ωστόσο, τα λόγια της απέπνεαν τόση γενναιοδωρία που σου ερχόταν να της εμπιστευτείς όλο σου το είναι» (σελ. 122). Μου άρεσε πολύ που την περιέγραφαν και οι πέντε ήρωες του βιβλίου με εντελώς διαφορετικό τρόπο, όσο εκείνη έβγαζε τα ανείπωτα λόγια, τα σχέδια και τις προσδοκίες τους χωρίς κόπο κι έτσι τους γνωρίζουμε καλύτερα και καταλαβαίνουμε περισσότερο σε τι θα χρησίμευε η εκάστοτε αναγνωστική πρόταση. Αγαπημένη φράση που έχει ακόμη πιο βαρύνουσα σημασία στη βιβλιοθηκονομική κατάσταση της χώρας μας: «Αφού υπήρχε βιβλιοθηκάριος, ήταν μια πραγματική βιβλιοθήκη, παρά το μικρό της μέγεθος» (σελ. 69)! Η προσωπική της ιστορία ξεδιπλώνεται κι αυτή από κεφάλαιο σε κεφάλαιο ενώ σταδιακά η βιβλιοθήκη και το κέντρο που τη στεγάζει αποκτά όλο και πιο οργανικό ρόλο στις ζωές των χαρακτήρων! Η κάθε ιστορία είναι αρκετά πυκνογραμμένη και καθόλου γραμμική, μιας και ο κάθε πρωταγωνιστής έχει έναν κύκλο συγγενών, συναδέλφων, φίλων, μέσω των οποίων γνωρίζομε διάφορες και διαφορετικές νοοτροπίες και αντιλήψεις όχι αποκλειστικά της ιαπωνικής κοινωνίας αλλά ευρύτερα ενώ οι σχέσεις επίσης ποικίλουν. Πόσο όμορφο είναι να βρίσκεις φράσεις όπως αυτή: «Η αξία ενός βιβλίου βρίσκεται περισσότερο στη δική σου ερμηνεία παρά στη δύναμη των λέξεών του» (σελ. 147). Ή και: «Ένα βιβλίο ανήκει σε αυτούς που το φτιάχνουν, σε αυτούς που το πουλούν και σε αυτούς που το διαβάζουν. Αυτό πάει να πει κοινωνία» (σελ. 252).

Η Τομόκα Φουτζίκι εργάζεται σε εμπορικό κέντρο στο Τόκιο, πραγματοποιώντας το όνειρό της να ξεφύγει από την επαρχία πάση θυσία. Δεν έχει ούτε όνειρα ούτε φιλοδοξίες, αφήνεται στη ρουτίνα της κάθε μέρας, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση αλλά τελικά, με την προτροπή του Κιριγιάμα, υπαλλήλου σε κατάστημα οπτικών, με τον οποίο συζητούν συχνά και αρκετά, αρχίζει μαθήματα υπολογιστών. Αναζητώντας ένα βιβλίο για το μάθημά της πηγαίνει στην τοπική βιβλιοθήκη, όπου συναντά τη βιβλιοθηκονόμο Σαγιούρι Κοματσί και μέσα από τις προτάσεις της διαπιστώνει πόσο έχει παραμελήσει τον εαυτό της, δε σέβεται την τροφή που καταναλώνει και το περιβάλλον της κι έτσι αλλάζει άρδην στάση, συνήθειες και συμπεριφορά. Παράλληλα, ο Ριό Ουράζε, που στην εφηβεία του κρυβόταν από τις υποχρεώσεις του σχολείου και από τους διαπληκτισμούς με τη μητέρα του στα ράφια ενός παλαιοπωλείου όπου έβρισκε πανέμορφα κομμάτια, έχει ως όνειρο να ανοίξει κι αυτός ένα τέτοιο μαγαζί, να παραιτηθεί από λογιστής σε μια εταιρεία επίπλων όπου δουλεύει και να το πραγματοποιήσει. Τι σχέση έχει λοιπόν το όνειρο ενός παλαιοπωλείου με το βιβλίο ανθοκομικής που του προτείνεται και με ένα άρθρο για ένα διάσημο γατο-βιβλιοπωλείο; Πώς μπορούμε να κάνουμε το «κάποια μέρα» «αύριο κιόλας»;

Με τον ίδιο τρόπο γνωρίζουμε τη Νατσουμί Σακιτάνι, η οποία εργάζεται στο τμήμα αρχείων μιας εκδοτικής εταιρείας, σε υποβαθμισμένη θέση μετά το παιδί που απέκτησε («Γιατί το βάρος να πέφτει πάντα στις γυναίκες;» σελ. 135). Η καθημερινότητά της λυγίζει κάτω από το βάρος διαφόρων υποχρεώσεων, ο άντρας της, Σούτζι, λείπει συχνά σε υπερωρίες και επαγγελματικά ταξίδια, δεν έχει ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό της, επομένως πώς θα τη βοηθήσει ένα βιβλίο για τη Σελήνη και τον ρόλο της στην αστρολογία και στο διάστημα; Εξίσου κουρασμένος ψυχολογικά είναι ο άνεργος Χιρόγια Σουντά, που μεγάλωσε διαβάζοντας πολλά μάνγκα κι αυτό τον βοήθησε να εξασκηθεί στο σχέδιο και στη ζωγραφική αλλά δεν μπόρεσε να το κάνει επάγγελμα. Πώς θα τον βοηθήσει λοιπόν ένα διαφορετικά γραμμένο βιβλίο για την εξέλιξη της ζωής; Τι μας κινητοποιεί για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας; Πώς αποφεύγουμε την εργαλειοποίηση της απογοήτευσής μας; «Ο καθένας έχει τη δική του σωστή στιγμή» (σελ. 183) και, γιατί όχι, ίσως δεν είμαστε αποτυχημένοι αλλά διαλέγουμε τα λάθος επαγγέλματα! Τέλος, ο συνταξιούχος Μασάο Γκοννό δεν έχει χόμπι. Αν και μόλις έξι μήνες στη σύνταξη, ήδη νιώθει αποκλεισμένος από το κοινωνικό σύνολο, οπότε η γυναίκα του, Γιορίκο, τον στέλνει στο Κέντρο Κοινότητας να μάθει να παίζει γκο. Επομένως, σε τι θα τον βοηθήσει ένα βιβλίο ποίησης που του προτείνει η βιβλιοθηκονόμος;

Οι ήρωες του βιβλίου συναντιούνται με απρόσμενο τρόπο μεταξύ τους σε αναπάντεχους ρόλους μες στην ιστορία, δημιουργώντας ένα μυθιστόρημα-αλυσίδα, όπου ο κάθε κρίκος δένεται απρόσμενα και άκρως ρεαλιστικά με έναν άλλον κι όλο αυτό συμβάλλει στην εξέλιξή τους, στην ψυχική και επαγγελματική τους πρόοδο! Αλλάζουν οι χαρακτήρες και μαζί τους αλλάζει και ο αναγνώστης, όταν διαπιστώνει τα βήματα που χρειάζονται για βελτίωση και προσωπική ή επαγγελματική ανέλιξη. «Σε αυτόν τον κόσμο όπου δε γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει, εγώ, τη δεδομένη στιγμή, κάνω αυτό που μπορώ» (σελ. 41), τονίζει ένας από τους ήρωες του βιβλίου. «Αγνοούσα ακόμη ποια ήταν τα δυνατά μου σημεία και ποιες οι επιθυμίες μου. Δε χρειαζόταν όμως να βιαστώ ούτε να ξεπεράσω τα όριά μου με κάθε τίμημα…θα ξεκινούσα να χτίζω την εμπειρία μου με αυτά που μπορούσα να καταφέρω» (σελ. 53), υποστηρίζει ένας άλλος. Με αυτόν τον τρόπο και μέσα από ενδιαφέρουσες ιστορίες, διεισδυτικά ψυχογραφήματα και με τη βοήθεια μιας βιβλιοθηκονόμου-σύμβολο ξεδιπλώνεται ένα feel-good μυθιστόρημα που με διασκέδασε, με προβλημάτισε και με συγκίνησε, βοηθώντας με να ξεδιπλώσω και τα δικά μου κρυφά όνειρα και να σχεδιάσω τον καλύτερο δυνατό τρόπο πραγματοποίησής τους.