Το έργο της είναι ένα ταξίδι στην Σμύρνη της καρδιάς μας!!

Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;

Έχω ξεκινήσει να γράφω από την παιδική ηλικία μου. Ξεκίνησε με τα ημερολόγια και επιστολές και στη συνέχεια συνέχισα με παιδικές ιστορίες. Όταν ήμουν έφηβη, αν μου άρεσε ένα μυθιστόρημα τόσο πολύ έγραφα τη συνέχισή του.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Γράφω -για εμένα- έχει πάντα κάτι παρόμοιο με το παιχνίδι με τις κούκλες μου. Βρίσκεται μέσα στη σφαίρα της φαντασίας και αναμένει το πιο απροσδόκητο να έρθει και να σε βρει.

Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;

Νομίζω ότι όποιος είναι σε θέση να ονειρεύεται (τη νύχτα) έχει τα φανταστικά εργαλεία που είναι απαραίτητα για το γράψιμο. Αν το μυαλό σου είναι σε θέση να «πακετάρει» τα όνειρα που βλέπεις όταν κοιμάσαι έχεις την ικανότητα να συνθέσεις μια πλασματική ιστορία. Ωστόσο, η φαντασία δεν είναι αρκετή για να γίνεις συγγραφέας. Θα χρειαστεί να διαβάσεις πολλά και να αναπτύξεις το δικό σου στυλ, τη δική σου “φωνή”. Επίσης, θα πρέπει να είσαι σε θέση να κοιτάξεις βαθιά μέσα στην ψυχή σου, ώστε να μπορείς να πεις κάτι μοναδικό για τον τρόπο που υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό θα είναι το μήνυμά σου όχι μόνο ως συγγραφέας, αλλά και ως άτομο.

Μιλήστε μας για την “Σιωπή της Σεχραζάτ”.

Η σιωπή της Σεχραζάτ είναι η ιστορία ενός χαμένου κόσμου: Η κοσμοπολίτικη ζωή της Σμύρνης στις αρχές του 20ου αιώνα, γύρω από τη στιγμή που Οθωμανική Αυτοκρατορία και όλος ο κόσμος οδηγήθηκαν σε μια πολύ ισχυρές αναταράξεις. Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά την πολιτική ιστορία του 20ου αιώνα, όλοι έχουμε διδαχτεί στο σχολείο τους Βαλκανικούς πολέμους, 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και αργότερα το Τούρκο-Ελληνικό πόλεμο το 1920-1922. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι πολιτικοί κατασκεύασαν τη δική τους εκδοχή της ιστορίας και εργάστηκαν σκληρά για να κάνουν τους ανθρώπους τους, να πιστεύουν ότι αυτή η εκδοχή είναι η μόνη αλήθεια. Ήμουν περίεργη για την καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε και το πεπρωμένο της Σμύρνης ήταν στα χέρια των Μεγάλων Δυνάμεων. Έτσι πήρα κάποιες συνήθεις χαρακτήρες από κάθε Μαχαλά της παλιάς Σμύρνης. Μια ρωμιά, μια γυναίκα Λεβαντίνων, και έναν Τούρκο στρατιώτη και την σύζυγός του. Οι ιστορίες αυτών των χαρακτήρων ήταν συνυφασμένη με ένα μυστηριώδη τρόπο και μια διαφορετική Σεχραζάτ (εννοώ διαφορετική από εκείνη στις 1001 Νύχτες) γράφει την ιστορία τους για σαράντα χρόνια σε μια μικρή σοφίτα, σε ένα ερειπωμένο αρχοντικό στη Σμύρνη.

Είναι η ιστορία της Σμύρνης μετά από όλα. Κάθε χαρακτήρας συμβολίζει μία πτυχή αυτής της παλιάς και της χαμένης πόλης της χαράς, της αφθονίας και της ανοχής. Είναι η ιστορία της απώλειάς της και η σιωπή που (όπως ο τουρκικός λαός) διατηρείται για σχεδόν 100 χρόνια για το τι πραγματικά συνέβη εκεί το Σεπτέμβριο 1922.

Ζώντας δύο πολιτισμούς (ελληνικό και τουρκικό), ποιες πιστεύετε ότι είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές τους;

Φυσικά υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Είμαστε δύο έθνη που έχουν ζήσει μαζί για πολλούς αιώνες: Τα έθιμα και οι παραδόσεις, τα τρόφιμα και η γλώσσα, οι δρόμοι της Αθήνας και της Κωνσταντινούπολης. Όταν είμαι στην Αθήνα, νιώθω πάρα πολύ σαν το σπίτι μου. Πραγματικά τον τελευταίο καιρό, εννοώ τα τελευταία 10-15 χρόνια η Κωνσταντινούπολη άλλαξε τόσο πολύ, τόσο γρήγορα, τόσο δραματικά ώστε αισθάνομαι περισσότερο σπίτι μου την Αθήνα. Θυμίζει την Κωνσταντινούπολης των παιδικών μου χρόνων, πριν ένα άπληστο βιομηχανικό σύνταγμα κατεδαφίσει όλα τα παλιά κτίρια και χτίσει ουρανοξύστες στις θέσεις τους.

Διαφορές; Θα έλεγα ότι η κύρια διαφορά είναι η ελευθερία των γυναικών. Στην Αθήνα βλέπω πως οι γυναίκες είναι ελεύθερες σε αυτό που φορούν, πως μιλάνε, γελάνε ελεύθερα και το σώμα τους έχει ένα στήσιμο υπερηφάνειας. Έχω μάθει πολλά από τις Αθηναίες γυναίκες απλά παρατηρώντας τες σε δημόσιους χώρους. Στην Τουρκία (ακόμη και σε μεγάλες πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη) είμαστε όλο και περισσότερο πιεσμένες όταν βρισκόμαστε έξω από τα σπίτια μας. Μπορείτε να διαβάσετε αυτή την πίεση στο πρόσωπο και την γλώσσα του σώματος των γυναικών. Αισθάνομαι ότι θηλυκότητά μου είναι μια πηγή υπερηφάνειας στην Ελλάδα εκτιμώντας ότι είναι η πηγή της ντροπής στην Τουρκία.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Η έμπνευση είναι ένα πολύ παράξενο πράγμα. Αγαπάει πραγματικά τη ρουτίνα και την πειθαρχία. Όσο περισσότερο μπορείτε να περιμένετε για αυτήν (την έμπνευση) στην ίδια στιγμή και στο ίδιο μέρος κάθε μέρα τόσο περισσότερο έρχεται σε σας. Πιστεύω ότι ζει σε κάποιο μέρος του εγκεφάλου που δεν είναι προσβάσιμο από σκέψη ή θέληση. Ο Τομ Ρόμπινς, ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, λέει “Μετά το πρωινό πηγαίνω στο δωμάτιο μελέτης μου και κάθομαι πάνω στο γραφείο μου και περιμένω την έμπνευση. Εκείνη δεν έρχεται κάθε μέρα, αλλά όταν το κάνει, τουλάχιστον ξέρει πού να με βρει. “

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

“Χρησιμοποιώντας λέξεις για να περιγράψεις τη μαγεία είναι σαν να χρησιμοποιείς ένα κατσαβίδι για να κόψεις roast beef.”

(Πάλι από τον Tom Robbins!)

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα, το οποίο με έκανε να σκεφτώ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν μπορώ να σκεφτώ μια κατάσταση εκτός από το να ξυπνήσω μια μέρα και να μην έχω άλλες ιστορίες για τον κόσμο. Ελπίζω αυτή η μέρα να μην έρθει ποτέ!

–

Η σιωπή της Σεχραζάτ

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός

Η ιστορία μιας γυναίκας και μιας πόλης που χάθηκε για πάντα μέσα στη φωτιά.

Σμύρνη, 1905. Στο «Μαργαριτάρι της Ανατολής», την πόλη αυτή της απαράμιλλης ομορφιάς και αρμονίας, καταφτάνει ο Αβινάς Πιλάι. Είναι Ινδός, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να ερωτευτεί την Εντίτ, κόρη πλούσιας λεβαντίνικης οικογένειας. Οι δυο νέοι δε θα παντρευτούν ποτέ, και η Εντίτ θα φύγει για τη Γαλλία λίγο προτού η Σμύρνη παραδοθεί στις φλόγες, φανερώνοντας στον αγαπημένο της ένα μυστικό που θα τη στοιχειώνει.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, μια νεαρή κοπέλα, Ελληνίδα χριστιανή, γίνεται μάρτυρας της σφαγής της οικογένειάς της καθώς τα κεμαλικά στρατεύματα μπαίνουν στη Σμύρνη. Ένας Τούρκος αξιωματικός τη σώζει, ωστόσο η κοπέλα δε θα μιλήσει ποτέ ξανά.

Σμύρνη, 2005. Η εκατοντάχρονη Σεχραζάτ αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία της. Και καθώς οι σελίδες γεμίζουν αναμνήσεις μιας ζωής, παλιά μυστικά θα έρθουν στο φως. 

Ένα μυθιστόρημα για μια πόλη και τους ανθρώπους της, που πέρασαν από το όνειρο και την ευτυχία στην απώλεια και την απόλυτη καταστροφή. Μια ιστορία που διαβάζεται σαν παραμύθι.

–

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας και καθηγήτρια γιόγκα, ενώ έχει αρθρογραφήσει εκτενώς πάνω σε θέματα πνευματικότητας, Ιστορίας και ψυχολογίας. Λατρεύει τα βιβλία και γράφει από παιδί. Ταξιδεύει συνέχεια, αντλώντας έμπνευση από τις χώρες που επισκέπτεται και τους ανθρώπους που γνωρίζει. Ζει πλέον μόνιμα στην Αθήνα, είναι παντρεμένη με Έλληνα, και μαζί εργάζονται συνεχώς για την ανάπτυξη δεσμών φιλίας και πολιτισμού μεταξύ των δύο χωρών. Το μυθιστόρημα Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΣΕΧΡΑΖΑΤ είναι το πρώτο που μεταφράζεται στα ελληνικά.