Τρένα

που ήρθαν

από την ομιχλώδη μνήμη του χθες

και χάθηκαν

στην αβέβαιη λήθη του αύριο

με προορισμό

την διαρκή αιωνιότητα της στιγμής.

Ταξίδι

στις ακαθόριστες διαδρομές των σκέψεων

του νου

μέσα στο εφήμερο στοιχείο της ζωής του τώρα.

Νοσταλγία

των στιγμών που λησμονήθηκαν

στις σκέψεις

των γρήγορων μετατοπίσεων των εικόνων

που έφυγαν

χωρίς να προφτάσουμε να αντικρίσουμε.

Συναίσθημα

της προσμονής που νιώσαμε

για μια στιγμή

προτού χαθεί στην ανάκλαση του φωτός

πάνω στα σκοτεινά οράματα των εικόνων που δημιουργήσαμε.

Λύτρωση

της φαντασίας στην πραγματικότητα

μέσω ενός ψεύτικου ονείρου,

του θανάτου στη ζωή

μέσω μιας ονειρικής ψευδαίσθησης.

Ζωή

σαν τρένο που ήλθε και απήλθε

όπως οι παραστάσεις που διακρίναμε

στα φωτεινά παράθυρα

της σκοτεινής μας μνήμης.

_

γράφει ο Παντελής Λιάκας