Ήθελα να σας μιλήσω από καιρό
για την ιστορία μου.
Όχι, μην παίρνετε μαντήλι.
Τον πόνο τον φυλάκισα για χρόνια.
Δε θα ρωτήσετε πόσο;
Κάτι λιγότερο από μισή δεκάδα.
Γιατί τόσες χιλιάδες ώρες;
Η σιωπή μου έδινε ασφάλεια.
Μα υπάρχει ασφάλεια στον έρωτα;
Μόνο στα δικά σου αισθήματα.
Και πότε ξεκίνησε να σ’ αγαπά;
Ξέρω μόνο πότε σταμάτησε
να μου το λέει.
Κι εσύ;
Στα χρόνια της νεότητας νόμιζα
πως δε συνάντησα
το φτερωτό Θεό.
Δεν πλησίασες ποτέ τα βήματά του;
Τον αντάμωνα κάθε φορά
που σκεφτόμουν να τον αποβάλλω
από μέσα μου.
Τι περίεργο συναίσθημα!
Το συναίσθημα περίμενε μαζί μου.
Τι ανέμενε;
Την ετυμηγορία των άλλων.
Περίμενες όσο ήθελες να περιμένεις.
Καρτερούσα ώσπου τα φώτα έσβησαν.
Τι έβλεπες;
Τον έρωτα να ψυχορραγεί.
Και πώς τον αποχαιρέτησες;
Τα δάκρυά μου δρόσιζαν
τις πυρωμένες νύχτες.
Μετάνιωσες για την αξημέρωτη αγάπη;
Θρηνούσα μαζί της το χαμένο μου εαυτό.
Τι είναι αυτά που λάμπουν στα μάτια σου;
Η καρδιά μου ακόμη σταλάζει πόνο.
Η πληγωμένη σου καρδιά
δείχνει ότι προσπάθησες.
Το αερικό των ευθυνών με καταδιώκει.
Ποιόν βλέπεις στη μορφή του;
Είμαι εγώ; Είναι αυτός;
Κουρτίνα στο βλέμμα μου.
Τα χρόνια που θα περάσουν δίπλα σου
θα γίνουν αέρας λυτρωτικός.
Τι κι αν τα μαλλιά μου ανεμίζουν,
ο κύκλος δεν κλείνει.
Κύκλος είναι και γυρίζει και
κάθε άνοιξη θ’ ανθίζεις.
Τα δάκρυά μου βροχή επιθυμιών να μοιάζουν.
Κι αν δε γίνουν, μη λυπάσαι.
Η καρδιά σου βλέπει πιο καθαρά.
_
γράφει η Βασιλική Ζωγραφούδη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Κρυστάλλινη διαύγεια!!!