Η ζωή πίσω απ΄ τα δέκα δάχτυλα

Ήθελα να σας μιλήσω από καιρό

για την ιστορία μου.

Όχι, μην παίρνετε μαντήλι.

Τον πόνο τον φυλάκισα για χρόνια.

Δε θα ρωτήσετε πόσο;

Κάτι λιγότερο από μισή δεκάδα.

Γιατί τόσες χιλιάδες ώρες;

Η σιωπή μου έδινε ασφάλεια.

Μα υπάρχει ασφάλεια στον έρωτα;

Μόνο στα δικά σου αισθήματα.

Και πότε ξεκίνησε να σ’ αγαπά;

Ξέρω μόνο πότε σταμάτησε

να μου το λέει.

Κι εσύ;

Στα χρόνια της νεότητας νόμιζα

πως δε συνάντησα

το φτερωτό Θεό.

Δεν πλησίασες ποτέ τα βήματά του;

Τον αντάμωνα κάθε φορά

που σκεφτόμουν να τον αποβάλλω

από μέσα μου.

Τι περίεργο συναίσθημα!

Το συναίσθημα περίμενε μαζί μου.

Τι ανέμενε;

Την ετυμηγορία των άλλων.

Περίμενες όσο ήθελες να περιμένεις.

Καρτερούσα ώσπου τα φώτα έσβησαν.

Τι έβλεπες;

Τον έρωτα να ψυχορραγεί.

Και πώς τον αποχαιρέτησες;

Τα δάκρυά μου δρόσιζαν

τις πυρωμένες νύχτες.

Μετάνιωσες για την αξημέρωτη αγάπη;

Θρηνούσα μαζί της το χαμένο μου εαυτό.

Τι είναι αυτά που λάμπουν στα μάτια σου;

Η καρδιά μου ακόμη σταλάζει πόνο.

Η πληγωμένη σου καρδιά

δείχνει ότι προσπάθησες.

Το αερικό των ευθυνών με καταδιώκει.

Ποιόν βλέπεις στη μορφή του;

Είμαι εγώ; Είναι αυτός;

Κουρτίνα στο βλέμμα μου.

Τα χρόνια που θα περάσουν δίπλα σου

θα γίνουν αέρας λυτρωτικός.

Τι κι αν τα μαλλιά μου ανεμίζουν,

ο κύκλος δεν κλείνει.

Κύκλος είναι και γυρίζει και

κάθε άνοιξη θ’ ανθίζεις.

Τα δάκρυά μου βροχή επιθυμιών να μοιάζουν.

Κι αν δε γίνουν, μη λυπάσαι.

Η καρδιά σου βλέπει πιο καθαρά.

_

γράφει η Βασιλική Ζωγραφούδη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!