Περπατήσαμε σε λάθος διαδρομές, κλέψαμε σαν άρπαγες όνειρα
σε ξένο ταξίδι γίναμε εραστές, μέσα από άγρια κύματα.
Πολλές φορές τα όνειρα, μοιάζουν με άπιαστα πουλιά
στης νιότης πάνω τα φτερά, σαν άσπρα περιστέρια.
Οι ιδιαιτερότητες μας, βάσανα που μας ακολουθούν
βήματα σ’ άγνωστες διαδρομές, που έπρεπε να τηρήσουμε.
Υποταγμένοι σε πάθη που δεν μπορέσαμε να τιθασεύσουμε.
Κλείσαμε τα μάτια στην αίγλη της, με εικόνες θολωμένες προχωρήσαμε.
Πικράναμε τη ζωή.
Αγκιστρώνεσαι, δεν αναπνέεις, σαν φλεγόμενη βάτος καίγεσαι
με ανέκφραστη ματιά παγώνεις.
Τα σύννεφα σκοτείνιασαν, δεν μπορέσαμε να δούμε τ’ αστέρια
ενώσαμε τα χέρια, σ’ ένα σκοπό ιερό.
Η θάλασσα φουρτούνιασε και ξέσκισε τα πανιά
δε βρήκαμε στεριά, τα κύματα μας έπνιξαν.
Οι ρυθμοί μας σε παραφωνία, η δική μας Οδύσσεια!
Σκαλί, σκαλί ανέβηκες τα μονοπάτια της ζωής
στιγμές που αρκεί να ζεις, περιπλανήσεις μαγικές, γεμάτα αναμνήσεις.
Απόμακρη η θύμηση στο παρελθόν, με έναν αναστεναγμό η λύτρωση.
Μανδύας- σκεπάζεις το πρόσωπο, φορώντας μάσκα συνεχίζεις.
Δεν αφήνεις το δάκρυ να κυλήσει, σκιάζεσαι-σκιάζεσαι να μη σε δουν.
Ποζάρεις με χαμόγελο, ξεγελώντας τους όλους, ακόμα και τον εαυτό σου
και σαν καλός ηθοποιός, παίζεις το ρόλο σου άψογα.
Κινείσαι σε έναν κόσμο που δεν είναι δικός σου, ακροβατείς.
Το ταξίδι γίνεται αργό, σαν μια γλυκιά σειρήνα, σε αιχμαλωτίζει στα δίχτυα της.
Οι αστραπές έχουν πια σιγάσει.
Κλείνεις τα μάτια για να μπορέσεις να ακούσεις τη ψυχή σου.
Ο χρόνος μια παρένθεση, σημάδι στη ζωή
δεν έχασες το όνειρο, ταξίδεψε η ψυχή.
Βρέχει και θα βρέχει πάντα μέσα σου, κι όμως ακόμα βαστάς.