Έτσι μετά από όλα αυτά τα λόγια
και τις πράξεις και τα σημάδια
στον ουρανό και στο χώμα
μετά τα χρονιά και τα δάκρυα και το χιόνι
μα γιατί τόσο χιόνι εφέτος
και γιατί τόση ταραχή -ανεμοδαρμένη χαρά μου-;
Κοιτάζω το φεγγάρι και γνέφω στο αύριο.
Πίσω στρατιές ανυπόταχτες μα μπροστά
λαμπερός να προβάλει ο οίστρος σου,
γελάω στο κενό και πνίγω το άπειρο
άλλος ένας δρόμος διαβατός και εξαίσιος
ίσως για μια στιγμή συναινέσει ο χρόνος και το φως.
Όταν αστράφτεις και υψώνεσαι λυγερός και χρυσόστομος,
η Αθηνά σου φορά το πέπλο της νίκης,
όταν κερδίζεις στο χορό πρώτος ανάμεσα στους εφήβους,
οι ιερείς σου ψιθυρίζουν τον ύμνο της παλινόρθωσης,
όταν λυτρωμένος θα πάρεις το δρόμο των μακάρων,
οι σοφιστές θα κρατούν ένα αστέρι στη χούφτα
ένα βελανίδι να σου θυμίζει τον κήπο της Εδέμ.
Την Άνοιξη ανάμεσα στις αχτίδες του Θεού,
εκεί στο μονοπάτι των παιδικών ψυχών,
στη θάλασσα που σμίγει με τ’ αστέρια
και χαίρεται η πλάση την ανάσταση,
πιο κοντά στις μενεξεδιές πεδιάδες των ονείρων μας
μπορεί και μέσα στον υγρό μας τάφο,
πριν μυρίσει ο αγέρας τα χνώτα μας
και ανοίξει ο ουρανός κεραυνό
την ημέρα της κρίσης που πλησιάζει απειλητική και ολέθρια
για τους μακαρισμένους καιρούς μας,
κάθεται γονατιστή η συνείδηση
ξεκάθαρα πιο μαύρη απ’ όσο της έπρεπε
για να αντανακλά το σκοτάδι.
Στο μετερίζι του κήπου
όπου μια μέλισσα μετρά τη γύρη και ντύνεται βασίλισσα
μέσα στις δροσερές μα έντρομες τουλίπες
αφήνοντας τη κυψέλη προσεύχεται για λύτρωση,
την ίδια μέρα που με τη κλεψύδρα της
αγκαλιά δε χάνει λεπτό απ’ τον πολύτιμο χρόνο της.
Δε θα μπορούσε άλλωστε να παραβεί το καθήκον της
να λογαριάσει λάθος τους ανθρώπους
να στείλει αγαθούς στο πυρ το εξώτερον
και αμαρτωλούς στη γη της επαγγελίας
οι ρόλοι τους είναι διακριτοί και ευμετάβολοι
όσο το πέταγμα της μέλισσας
όσο το τέλος του ποιήματος
όσο η σκέψη ότι –ανεμοδαρμένη χαρά μου-
τη μέρα της κρίσης πήραμε άλλο δρόμο.
_
γράφει ο Δημήτρης Μαρμαράς
0 Σχόλια