Πόσες φορές θέλει η καρδιά, να ανοίξει τα φτερά της

πόσες φορές να υψωθεί, κρατώντας σε αγκαλιά

σαν βιολέτα της άνοιξης, που μες τα πέταλά της

κρύβει του έρωτα το φως, του Απρίλη τη δροσιά.

Πόσες φορές θέλει η καρδιά, τον έρωτα να ζήσει

και μέσα από το πάθος του, να λειώσει, να καεί

να αγαπήσει, να δοθεί, από πόθο να μεθύσει

και μέσα από τον έρωτα, να μάθει τη ζωή.

Πόσες φορές θέλει απλά, μόνο να σ’ αγκαλιάσει

να αφεθεί στα χέρια σου, να νοιώσει ζεστασιά

να σου εκμυστηρευτεί τον πόνο της και να τον ξεγελάσει

γιατί όσο αυτός είναι παρών, της κλέβει τη χαρά.

Πόσες φορές θέλει η καρδιά, λίγο να σου μιλήσει

έτσι απλά κι ανθρώπινα, μόνο για συντροφιά

μα κάποιος φόβος την κρατά, μη την παρεξηγήσεις

και μοιραία η αποξένωση, της κόβει τα φτερά.

Πόσες φορές ματώνει τη σιωπή και κλαίει απ’ τη θλίψη

θλίψη που μεταλλάσσεται, σε αδρή μελαγχολία

κι αν συνεχώς αναζητά, τρόπους να ευτυχήσει

ξέρει πως η ευτυχία που ποθεί, μοιάζει με ουτοπία.

Πόσες φορές θέλεις κι εσύ να ανοίξεις την καρδιά σου

τις συμπληγάδες να διαβείς, να ζήσεις το όνειρό σου

μέσα από την αλήθεια σου, να σπάσεις τα δεσμά σου

να βρεις τον δρόμο που οδηγεί, προς τον παράδεισό σου.

Μα αν δοκιμάσεις μια φορά και δεν ευδοκιμήσει

τίποτα μην σε σταματά, θέλει η ζωή αγώνα.

Υπάρχει κι επόμενη φορά, να ξαναπροσπαθήσεις.

Πάντα υπάρχει μια άνοιξη, στον πιο βαρύ χειμώνα.

_

γράφει ο Φώτης Τρυφωνόπουλος