Ο Ζώης ζει με τις αδελφές του, Γεωργία και Φωτεινή, μια ήρεμη και μονότονη ζωή στην Πάρο. Η Εύα ζει με τις θείες της, Φιφή και Ερμιόνη, στην Κυψέλη, την πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας, και ένα καλοκαίρι που κάνει διακοπές και δουλειά σε αυτό το νησί γνωρίζει τον Ζώη. Παντρεύονται και μένουν στην Αθήνα με όνειρο να μετακομίσουν στο Λίβερπουλ για μια καλύτερη ζωή. Ο Βιτάλι, ταλαντούχος χορευτής από τη Σοβιετική Ένωση, γιος πολιτικού πρόσφυγα, βρίσκει ευκαιρία να ταξιδέψει στην Αθήνα και συγκρούεται πολιτισμικά με τον εαυτό του, συγκρίνοντας τις διαφορές και τις αλλαγές μεταξύ των δυο χωρών (η υπόθεση εκτυλίσσεται τη δεκαετία του 1980 κυρίως). Σύντομα, ο Βιτάλι θα γνωρίσει το ζευγάρι, θα δεθούν με έναν διαφορετικό τρόπο και η συγγραφέας κινεί αυτό το τρίγωνο πότε σε ρυθμούς πόλκας και ταραντέλας, πότε ροκ και μπλουζ.
Το πρώτο μυθιστόρημα της κυρίας Διαμαντή με άφησε ικανοποιημένο. Υπέροχο λεξιλόγιο, όμορφη, στρωτή αφήγηση, με ένα ξεκάθαρο προσωπικό ύφος, διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Πρωτότυπη δομή κεφαλαίων, όμορφοι χαρακτήρες, αληθοφανέστατοι και πειστικοί. Ίσως η εξέλιξη της ιστορίας να φανεί αναμενόμενη στους αναγνώστες και ίσως και να είναι, δεν παύει όμως να είναι δοσμένη με διαφορετικό τρόπο, με προσωπικό ύφος και υπέροχο λεξιλόγιο. Απόλαυσα κάθε λέξη, παρασύρθηκα στις εικόνες της Αθήνας και της Πάρου, συγκινήθηκα με τον τρόπο που οι άνθρωποι αλλάζουν στην πορεία του χρόνου και κυρίως σοκαρίστηκα με τον τρόπο που μας διαφεντεύει η μοίρα.
Το τέλος δε μου άρεσε. Έκανε έναν ωραίο κύκλο συγκριτικά με την αρχή του μυθιστορήματος, όμως τελειώνοντας τη σελίδα 183 γύρισα αμέσως στην επόμενη για να δω απλώς ότι το μυθιστόρημα είχε τελειώσει! Προσωπικά δε μου αρέσει το φινάλε να είναι ασαφές, θα ήθελα να παίρνει ο συγγραφέας την τύχη των ηρώων του στα χέρια του και να τους φτάνει ως το τέλος με τις αντίστοιχες επιπτώσεις και συνέπειες. Σε καμία περίπτωση όμως αυτή η επιλογή της κυρίας Διαμαντή δε με απογοήτευσε, ούτε μείωσε στα μάτια μου τη δυνατότητά της να γράφει στρωτά, ελληνικά, ανθρώπινα μυθιστορήματα. Περιμένω με χαρά ένα ακόμη πιο δυνατό δεύτερο βιβλίο!
0 Σχόλια