Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για αναγνώστες με απαιτήσεις. Η κραυγή της πέτρας είναι το 2ο βιβλίο (μετά την Πνοή του γιασεμιού) που αφηγείται την επικίνδυνη κατάσταση στη Μέση Ανατολή, μόνο που τώρα τα γεγονότα χτυπάνε την πόρτα στη μνήμη των νεότερων αναγνωστών. Διαβάζουμε για την έκρηξη του καζανιού που κόχλαζε κι από το 1956 φτάνουμε στο συγκλονιστικό 2001.

Συρία, Αίγυπτος, Λίβανος, Παλαιστίνη, Ιράκ, Ιορδανία: ποια η μοίρα τους και η τύχη τους μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πώς τις αντιμετωπίζουν αυτοί που έχουν την Ιστορία στα χέρια τους και πόσο επηρεάζει το βαθμό έντασης στο καζάνι που βράζει η παρουσία των Εβραίων στην Παλαιστίνη, που στέλνονται καραβιές με εντολή των Άγγλων; Με αφορμή αυτήν την ιστορία ξεδιπλώνονται οι ιστορίες πέντε οικογενειών, που μπλέκονται μεταξύ τους, και διαβάζουμε την Ιστορία μέσα από τις τύχες, τις πληγές και τις χαρές αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι κουραστικό, έτσι όπως είναι γραμμένο είναι σαν να φωτίζονται σκηνές και κομμάτια της Ιστορίας που δεν κρατάνε πάνω από 4-5 σελίδες, οπότε ο αναγνώστης δεν μπλέκεται και δεν κουράζεται. Δεν έχουμε ατέλειωτη και συνεχή ροή γεγονότων, ονομάτων, ιστορικών πράξεων αλλά σύντομες, βαθιές ανάσες πάνω στην αιματηρή πορεία της Μέσης Ανατολής στο χρόνο. Σχεδόν αποσπασματικά παρακολουθούμε και τις εξελίξεις στις ζωές των οικογενειών, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό που αντανακλά πραγματικές πτυχές και γεγονότα στο διάβα του χρόνου.

Εδώ δε θα αναλύσω τα γεγονότα του βιβλίου όπως έκανα στην παρουσίαση της Πνοής του γιασεμιού. Η κραυγή της πέτρας είναι η κραυγή για ελευθερία, η κραυγή εναντίον κάθε μορφής αδικίας, η κραυγή εναντίον των απίστων. Πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και ο θρησκευτικός πόλεμος συνεχίζεται αμείλικτος και ανελέητος. Τζιχάντ, Ιντιφάντα, Σαντάμ Χουσείν, Νάσερ, Σαντάτ, Ακίλε Λάουρο, Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, Λωρίδα της Γάζας, αεροπειρατείες, Γιάσερ Αραφάτ, όλα παρουσιάζονται στις σελίδες αυτού του καταπληκτικού συγγραφέα. Έμαθα πώς ξεκίνησε ο θρησκευτικός φανατισμός, για τι αγωνίζονται (έστω και με άσχημο τρόπο) οι άνθρωποι-καμικάζι που δε διστάζουν να πάρουν μαζί τους αθώους ανθρώπους στον άλλο κόσμο, έμαθα πολλά και ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος.

Μέσα σε όλα αυτά τα γεγονότα υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι που πονάνε, άνθρωποι που ματώνουν, άνθρωποι που σχεδιάζουν χάρτες χωρίς να τους νοιάζει το κόστος και το μέλλον. Ο συγγραφέας έχει διαλέξει με πολύ μεγάλη προσοχή τι χαρακτήρες θα φέρει στο φως, τι καταστάσεις θα ζήσουν, σε τι συνθήκες θα αλλάξουν τη νοοτροπία και το χαρακτήρα τους. Τα ιστορικά πρόσωπα επηρεάζουν τις πράξεις τους, τις σκέψεις τους, το μέλλον τους. Και ιδού ανάγλυφη η τοιχογραφία της Μέσης Ανατολής στα μάτια του αναγνώστη. Ο αναγνώστης έχει ευκαιρίες να ξεκουραστεί, να σκεφτεί, να διαβάσει κάτι άλλο, το κείμενο ποτέ δεν καταντά κουραστικό ή ένα άψυχο μάθημα ιστορίας. Αυτό είναι πραγματικά τέχνη!

Στο τέλος του βιβλίου, όπως και στο προηγούμενο, υπάρχει συμπληρωματική βιβλιογραφία για όσους θέλουν να εντρυφήσουν περισσότερο.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

\”-Ο όχλος είναι μια μάζα ανθρώπων που συγκεντρώνονται ανάλογα με τις περιστάσεις. Ο λαός είναι μια συνεχή οντότητα που διαμορφώνεται από την Ιστορία. Αντίθετα από τον όχλο, ο λαός ξέρει τι θέλει. Μόνο που δεν ξέρει πώς να το καταφέρει. Γι\’ αυτό χρειάζεται τους αρχηγούς. Αφοσιώνεται τυφλά σ\’ αυτούς, εφόσον κι αυτοί αφοσιώνονται σ\’ εκείνον. Αλλά όταν αυτοί, αντί για οδηγοί, συμπεριφέρονται σαν αφέντες, όταν προδίδουν τις προσδοκίες του εξαιτίας της πλεονεξίας τους ή από προσωπική φιλοδοξία, τότε τους ανατρέπει. Καίει αυτούς που έκανε το λάθος να λατρέψει. Ένας λαός δεν αφοσιώνεται σε αρχηγούς για ν\’ αποκτήσουν αυτοί πλούτη ή για να δοξαστούν -πόσο μάλλον για να τον οδηγήσουν στην καταστροφή. Αφοσιώνεται σε αυτούς για να τους υποχρεώσει να πετύχουν καλύτερες συνθήκες ζωής. Τέτοιους αρχηγούς, πιστέψτε με, δε θα τους εγκαταλείψει ποτέ\” (σελ. 144-145).